5 februari 2017

In 2005 (het jaar dat ik veel gewicht kwijtraakte) had ik het boek The South Beach Diet.
Op de kaft stond een kobaltblauwe lucht met een wapperende palmboom ervoor.
Ik maakte er wel eens chili con carne uit, waar ik dan obscene hoeveelheden geraspte oude kaas op deed.

Ik vond het een geweldig boek, omdat het zo n mooie kaft had.
Als ik ernaar keek, dan raakte ik al helemaal in tune met afvallen. Ik ben er kilo’s mee kwijt geraakt.

Ik wist dat normale mensen echt de regels gingen opvolgen die erin stonden, maar dat leek me een geval van dingen te letterlijk nemen.
De functie van een dieetboek is dat je in de geest van afvallen komt tenslotte.

Ik had ook een dieetboek voor Franse vrouwen.
Tenminste dat had ik geleend van de bieb, en ik had kopieën gemaakt van een aantal recepten.
Pasta met geraspte citroenschil, en zure room en Pardano kaas bijvoorbeeld.

Het Franse dieetboek was ook één van de weinige die de kern van afvallen begreep; Waarom Franse vrouwen niet dik worden, heette het.
En die worden dus niet dik omdat ze zich mooier aankleden, met liefde en een vleugje extra gemalen zwarte peper hun eten bereiden (pas als laatste toevoegen anders wordt t bitter), en zich door het leven bewegen alsof ze Françaises zijn.
Wat in hun geval ook aardig accuraat is.

Als je dus net zo dun wilt zijn als een Française, moet je je iedere dag met zorg aankleden, een sjaal over je schouders draperen, wat Franse posters ophangen, de achtergrond op je phone iets chics of een croissant misschien. Je huis inrichten met die Parijse flair van smaakvol en toch een beetje rommelig.

En je gedragen alsof je al de (maat zelf in te vullen) Française bent die je wilt zijn.

Daar heb je eigenlijk niet eens een boek voor nodig

———
Facebook Suzanne Beenackers Schrijver
@SLBeenackers op Twitter

Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.  
De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.