13 februari, 2017

In het kader van Valentijnsdag schrijf ik voor het M Yoga blog vier dagen over alles waar ik van hou dat begint met de letter M.
Aflevering 2; Marieke

Sinds 2009 heb ik een beste vriendin. Niet een gewone beste vriendin, als in degene die je het vaakst ziet. Maar een béste vriendin zoals alleen kleine meisjes zich beste vriendinnen kunnen veroorloven. We hebben matching sleutelhangers met hartjes. We hebben een eigen taal. Onze eigen gewoontes. En ieder jaar vieren we de dag dat onze vriendschap begon. Dat heet Pluk en Zaza dag. Dat begon zo.

In 2009 had ik een cursist die vast zat met haar scriptie. Ik kende haar omdat we na de les wel eens iets gingen drinken, en ze leek me wel aardig. Toen zei ik: “Wil je anders bij mij komen werken? Ik moet zelf ook een boek afmaken. Dan kunnen we samen schrijven.”
Achteraf realiseerde ik me dat het helemaal verkeerd af had kunnen lopen. Misschien was Marieke wel heel vervelend. Of lustte ze niks. En dan zit je er wel mee in je huis. Maar daar dacht ik allemaal niet aan. En Marieke bleek heel leuk.

Ze at alles op dat ik haar voorzette.
“Ik lustte helemaal geen geitenkaas,” zei ze daar jaren later over. “Maar ik at t toch, en t was een hele lekkere tosti.”
Ze nam iedere dag iets lekkers mee voor ons. Dat heette dan prasaad. Prasaad is een Indiase term, voor gezegend voedsel. In tegenstelling tot mij, was Marieke wel reislustig en vaak in de ashram geweest. 
Prasaad is dus lekkers (meestal dadels enzo) dat bij een heilige dienst is geweest, en daarna wordt gegeten. Onze Bossche bollen en triple chocolate cookies waren onze prasaad.

Maar Westers gebak vergelijken met heilig voedsel was eigenlijk nog het normaalste aan onze relatie.

Toen Marieke een paar maanden bij mij was, vroeg mijn zusje:
“Maar wat voor relatie heb je nou precies met haar? Is het vriendschap, of ben je haar lerares?”
Ik vond dat een moeilijke vraag. Er was meer dan tien jaar leeftijdsverschil, en Marieke was heel bescheiden, dus ik was wel dominant in de relatie. Ik wist t antwoord niet.
“Het is gewoon net als Pluk en Zaza,” zei mijn zusje. “Daar is het ook niet duidelijk wat voor relatie ze hebben, maar ze hebben het wel goed samen.”
En vanaf die dag waren we Pluk en Zaza.

Zaza, het kakkerlakje uit Pluk van de Petteflet, was hoogbegaafd en bescheiden. En Pluk, het jongetje met het petje en de kraanwagen, was driftig en verzorgend. Vooral naar dieren. Het personage Zaza bleek ondanks die naam mannelijk. Dat vonden we heel raar, maar we wenden er snel aan. En Zaza begon over zichzelf te praten als “hij”. Toen kon Pluk niet achterblijven. De hele dag praatten Zaza en Pluk over hunzelf in de derde persoon en ze verzonnen nieuwe woorden zoals dankhemwel en weltrusthem. Ook hadden (en hebben) ze veel “scripted’ conversaties. Dus telkens terugkerende conversaties, waar ze allebei veel plezier aan beleven.

Dit is een conversatie die indertijd dagelijks langskwam;
s Ochtends zit Zaza aan zijn roze bureautje aan zijn scriptie te werken. Hij heeft Max de poes op schoot. Boven heeft Pluk net gedoucht, want hij is altijd nog vies als Zaza komt, en ze koffie drinken met prasaad.
“Zaza!” roept Pluk vanaf de overloop.
“Ja?” zeg Zaza.
“Pluk is schoon!”
“Is hij ook al aangekleed?” vraagt Zaza.
Het is even stil, alsof Pluk dit even na moet kijken.
“Nee! Hij is bloot!”
“Nou, kleed hemzelf maar snel aan dan.”
Pluk (geschrokken): “Ja!”

Inmiddels is Zaza bijna zo oud als Pluk, van toen ze elkaar leerden kennen. Zaza zijn scriptie is al lang af, en hij werkt nu op een echt kantoor en niet meer op een roze bureautje bij Pluk.

Maar ze hebben het nog steeds goed samen.

———

Facebook Suzanne Beenackers Schrijver

@SLBeenackers op Twitter

Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.   De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.