20 februari, 2017

We kwamen erachter in een les die al raar begonnen was. Iedereen had die dag iets ontregelends of ronduit traumatisch meegemaakt.
“Wist je dat hoog sensitiviteit ook autistische trekjes heeft?” zei iemand.
Basically ZOMAAR. Want het ging helemaal niet over hoog sensitiviteit.
Er waren wel twee aanwezigen die het Paay filmpje hadden gezien en daardoor aangeslagen waren. Misschien dat het daardoor kwam. Anyway, zo lag het onderwerp dus op tafel.
Hoog sensitiviteit.
Autisme.

Een paar maanden geleden had ik nog een email gestuurd aan mijn zusje die psycholoog is, omdat ik een artikel las over autisme bij vrouwen en dacht;
“OMG dat ben ik!!!!”
Met de nodige slagen om de arm zei mijn zusje dat ik niet autistisch was. Maar ze herkende wel het beeld. Ik wist niet in hoeverre dit geruststellend was.

Dus in die rare les bleek dat ik niet alleen zelf autistisch gedrag vertoonde, iets wat ik zelf inmiddels al had geduid als hoog sensitief. Ook bleken alle anderen in de les hoog sensitief óf autistisch te zijn.
“Ik had mijn studio beter voor autistische levensgenieters kunnen maken,” zei ik.
Hoewel dat blijkbaar niet nodig was, omdat deze vanzelf de enige waren die de weg naar mij wisten te vinden.
“Ik denk dat hoog sensitieve mensen sowieso meer van de yoga zijn,” zei degene die het onderwerp ter sprake had gebracht.
Dat klopt natuurlijk. Anders hadden we wel bij de voetbalvereniging gezeten. Of bij de motorclub die iedere maand boven onze studio clubavond houdt.

Misschien toch handig om even te vermelden dat de term hoog sensitief, net als het wonderlijke “Indigo kinderen”(??!!), geen enkele wetenschappelijke basis heeft. Mede omdat het aantal mensen dat zich erin herkent gewoon veel te groot is. “De hoog sensitieven zelf” (1 boek en honderdduizend YouTube filmpjes) hebben het al over;
“Het is heel zeldzaam. Het komt maar bij 20% voor.”
Zelfs als we dát door hun zelf gegeven getal aanhouden, dan nog is dat veel te hoog om specifiek te zijn.

Je kunt hoog sensitiviteit dus wel gebruiken als aanknopingspunt om je leven beter in te richten, maar bijzonder is het niet.
Twintig procent; Dat zijn hele volksstammen.

De reden dat ik me jaren heb “verzet” tegen de term hoog sensitief, is dat ik niet hou van alles wat ook maar enigszins riekt naar excuus briefjes om niet normaal aan het leven mee te hoeven doen.
Wat niet wil zeggen dat ik vind dat je normaal aan het leven mee moet doen. Juist niet!
Dat lijkt me bijzonder onverstandig.

Kijk hoeveel mensen grondig ongelukkig zijn en je ziet dat gewoon aan het leven meedoen zo ongeveer het domste is wat je kunt doen.  
Maar de crux is; je verantwoordelijkheid is groter dan uitvinden welke aandoening je hebt zodat je niet hoeft te functioneren in de maatschappij.
Ik ga nu vast weinig subtiel de boodschap van deze column naar je toeschreeuwen. Dus als je hoog sensitief bent moet je even je oren dichtdoen.
OWN WHO YOU ARE!!!

Door na te gaan waar je kracht ligt, waar je energie verliest, wat je uit jezelf doet en waar je met tien paarden naartoe getrokken moet worden, krijg je een veel scherper persoonlijkheidsprofiel dan jezelf verschuilen achter een generieke term.

Maar de meeste mensen hebben hier moeite mee. Om zonder doktersverklaring of andere permission slip, zichzelf te zijn. En er is maar één slag dat het vanzelf doet; de levensgenieter.

Een levensgenieter is een term waar nog niemand een boek over heeft geschreven, maar als ik dat zou doen, zou ik bewijs vinden dat 20% van de mensen het is. Een levensgenieter is te beschrijven als iemand die een duidelijk besef heeft van het verschil tussen genot en pijn. En ervoor zorgt dat het leven zoveel mogelijk het eerste is, en zo min mogelijk het laatste.
Een levensgenieter gaat dus niet naar feestjes, concerten, of kerstdiners met schoonmoeders, tenzij hij of zij daar genot aan beleeft.

Hoewel ik al tien jaar niet meer naar bruiloften ga, vijf jaar niet naar gewone feesten, en ook mijn verjaardag inmiddels in high-class 1-op-1 dates heb gegoten, maak ik nog wel eens een foutje.
Guns n Roses komt deze zomer naar Nijmegen en ik wilde daar naartoe maar ik had geen geld voor een VIP kaart; Het enige kaartje waar je op de dag zelf niet in een rij hoeft te staan, gegarandeerd in de Golden Cirle komt, en je nooit verloren voelt als je alleen wilt gaan.

Pas weken later realiseerde ik me dat ik er eigenlijk helemaal niet rouwig om was. Dat zelfs een VIP kaartje meer een soort Pavlov jaren negentig effect opriep, samen met tot vijf uur s ochtends in de Blauwe Engel zitten, dan dat ik er nou echt naar uitkeek om te gaan. Ik was klaar met concerten.

En daar heb ik helemaal geen permission slip voor nodig.

———

Facebook Suzanne Beenackers Schrijver

@SLBeenackers op Twitter

Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.   De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.