21 februari, 2017

Marina Abramovic was al tientallen jaren een beroemde (en geduchte) performance kunstenaar, maar werd pas gelauwerd met superster status door haar tentoonstelling The Artist is Present (2010)
Alan Rickman, Sharon Stone, Isabella Rossellini en Lou Reed namen tegenover haar plaats in het MoMa.

Vergeleken met haar vroegere werk, waar ze de bezoekers haar naakte lichaam liet bewerken met messen, zwepen en er zelfs een geladen pistool lag, lijkt het op het oog minder controversieel wat ze nu doet. Maar niets is minder waar! Want niets is zo schaars geworden als aandacht, bewustzijn en to be present.
Zo heette de tentoonstelling ook; The Artist is Present.
Ook haar 2014 tentoonstelling in de Serpentine Galleries in London was een podium voor pure aandacht en bewustzijn.

Hoewel er in New York ten tijde van The Artist is Present, dus al rijen dik mensen op de hoogte waren van haar kwaliteiten, kwam de doorbraak bij het grote niet-kunst liefhebbende publiek (waar ik zelf ook toe behoor) door het YouTube filmpje met haar oud partner en geliefde Ulay tegenover haar.
Now here’s a bit of a story….

Na de breuk tussen Ulay en Marina, waarin Ulay altijd de rol had van curator en eindverantwoordelijke voor hun werk, vervolgde Marina haar pad als performance kunstenaar. Ze steekt niet onder stoelen of banken dat ze vindt dat Ulay sindsdien niets interessants meer heeft gedaan.
Ik geloof haar meteen.
Niet omdat ik me ook maar een minuut verdiept heb in zijn werk, maar omdat ik voel dat zij is getrouwd met haar werk. En hij niet.

Ik heb een documentaire gezien over haar waar ik me van herinner dat hij een andere vrouw in het vizier kreeg. En daar kinderen mee kreeg. Maar dat kan ik zo niet meer vinden.
Wat ik wel vind zijn interviews waaruit blijkt dat hij een idealist is, een anarchist zelfs, die het belangrijker vindt om onafhankelijk te zijn, dan om succesvol te zijn.
Hoe dan ook was dus zijn behoefte aan een normaal leven óf zijn behoefte onafhankelijk en anarchistisch te zijn, groter dan zijn behoefte zijn boodschap uit te dragen, een stabiel inkomen te realiseren of zijn werk onder de aandacht te brengen.
Want dan was hij nooit bij haar weggegaan.
Hij leeft nu hand-to-mouth; op grote voet als hij veel verdient. Op budget als de buikriem wordt aangesnoerd. Hij is daar ook trots op. Het niet kapitaliseren van succes is onderdeel van zijn anarchistische filosofie om onafhankelijk te zijn van “het systeem”.

Deze blogpost heet Wat je van Marina Abramovic kunt leren over een 24 urige werkweek. Dat ideaal heb ik namelijk maandenlang voorgespiegeld gekregen, toen ik me oriënteerde hoe ik mijn yogastudio en vaardigheden als docent online kon aanbieden. En ik heb het voor zoete koek geslikt, omdat het me logisch leek weinig te willen werken.
“And I run this multiple six figure business in only three days a week,” zei de coach dan om de kredietwaardigheid van haar methode te bewijzen. “Because at four my babies come home, and I want to hug and shower them with kisses.”

Ik had dan misschien geen kinderen maar een werkweek van 24 uur, dat leek me wel wat. En dan kijk ik wel aan wie ik die hugs and kisses geef.

Maar ik zat op de verkeerde weg. En niet zo n beetje ook.

Wat er niet klopt aan de 24 urige werkweek, is dat het nooit wat zal worden met je werk. Een 24 urige werkweek schreeuwt dat je prioriteiten ergens anders liggen, en dat je in zo weinig mogelijk tijd je geld wilt verdienen om die prioriteit te onderhouden. Je bent als het ware net als Ulay. Alleen in plaats van dat je je idealen verkiest boven je werk, verkies je je kinderen.

Not saying that’s a bad thing! Sterker nog, het lijkt me heerlijk om jouw kindje te zijn. Of jouw dressuur paard waar je iedere waking minute instopt. Of jouw atelier, waar je je iedere ochtend uren opsluit om te schilderen, voordat je “echte” werkdag begint. Hele goede keuze.

Maar als je écht een message hebt die naar buiten moet, als je écht doodgaat van binnen als je dat boek niet schrijft. Als je iedere cent of minuut die er vrij komt automatisch weer in je levenswerk wilt stoppen, dan zijn die 24 uur werktijd óf teveel óf te weinig.
Teveel, als het een overgangssituatie is, waarbij ik mag hopen dat je op een dag wel van je hobby je werk maakt.
En te weinig, als je werk al samenvalt met je message. Op het moment dat je boodschap, of je roeping samenvalt met je werk, gaat je werk door iedere natuurlijke grens van wat normaal is.

Zoals twee en een halve maand, zes dagen in de week, acht uur per dag, op een stoel zitten en mensen in de ogen staren.

———

Facebook Suzanne Beenackers Schrijver

@SLBeenackers op Twitter

Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.   De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.