Ik miste alleen Gerry the Cat!
Er lagen wel twee volgeplakte Avantgarde agenda’s uit midden jaren 80, toen Avantgarde twee jaar een lijn schoolspullen uitbracht die denk ik ook van Gerry the Cat waren.
Maar zeker weten doe ik t niet.

Zelf had ik een Avantgarde dagboek; een hard schrift, zwarte cover met een mooi opgemaakte vrouw en een vlinder erop, en de letters AvantGarde.
Een beetje zoals je nu YouTube schrijft, met zo’n hoofdletter in het midden.
Wat ik nu heel raar vind, maar in de jaren 80 keek ik er blijkbaar niet van op. VanOp.

Ik heb de poster van de bubbelblazende meisjes al in mijn tienertijd weggedaan, en ik kan nergens een nieuwe vinden.
En op de tentoonstelling De jaren 80, in het Noordbrabants Museum in Den Bosch was er tot mijn spijt ook geen air brush art te koop in de museumshop op het einde.
Het was sowieso geen tentoonstelling waarbij ze het er te dik bovenop hadden gelegd.
In tegenstelling tot wat ik een keer in real life tegenkwam. Want ik ben halverwege jaren 90 een keer in Oost Duitsland geweest. Ik kwam in een eenvoudig restaurant, waar je frietjes en hamburgers kon bestellen. Het eten was goed, maar het was vooral de setting die het helemaal afmaakte;
alles strak wit, van plastic, en met fel rode bankjes van kunstleer.

Er was een jukebox en er hingen ingelijste zwart wit posters van Elvis Presley en Marilyn Monroe. Het was de jaren 80 versie van een jaren 50 retro look, en ik heb mijn ogen uitgekeken.
Dat was het moment dat ik me voor het eerst realiseerde dat ik ze eigenlijk echt heel leuk had gevonden, de jaren 8o. Met zijn Coca-Cola dekbedden, Miami Vice, frisse Tommy Hilfigger achtige kleuren pallet (of de neon look)
En natuurlijk met de volgeplakte agenda’s.

Hoewel ik in de jaren 90 nog niet wist dat de scrapboek agenda’s een gedateerd fenomeen zouden blijken. Ik dacht gewoon dat ik er zelf uitgegroeid was, omdat ik inmiddels studeerde.

Degene die me aanraadde naar deze tentoonstelling te gaan, wilde me eigenlijk wijzen op het werk van de Japanse kunstenares Chiharu Shiota, dat net als de jaren 80 tentoonstelling nog t/m 15 oktober te zien is.
Maar ik had niet echt een klik bij lyrisch bedoelde beschrijving die ik in mijn hoofd vertaalde als “kamer volgehangen met rode suikerspin.”
Blijkbaar was mijn vrij onbewogen reactie zichtbaar, dus toen vertelde ze mij over de jaren 80 tentoonstelling. Met een Achterwerk in de Kast- kast waar je zelf je filmpjes kunt opnemen. Veel aandacht voor schoudervulling, de eerste computer, Doe Maar.
“Daar ga ik absoluut heen!” gilde ik.

Ze zei me dat ik dan toch ook echt even bij Chiharu Shiota moest gaan kijken. Dat ging eigenlijk vanzelf, want je komt vanzelf langs de ruimte met de rode suikerspin.
Ik heb er even ingekeken.
Maar ik heb t gevoel dat wie voor de Jaren 80 komt, voorgoed verloren is. Daar krijg je geen echte kunst meer in.

Doe mij maar Gerry the Cat.