Categorie: 2017

Word een Warrior Woman. En vlug een beetje.

Gepubliceerd op door Suzanne Beenackers
Atomic Blonde (2017) / Charlize Theron
3 oktober, 2017
 

Afgelopen weekend vroeg iemand hoe het met mijn voornemen was om af te vallen. Dit was toen ik bekende dat ik voor het middaguur al een zakje ambachtelijke kersenbonbons (voor de niet kenner: daar zit sterke drank in) achterover had getikt.

Normaal heb ik zoiets niet in huis, want deze Warrior Woman in spé heeft het idee dat teveel suiker niet goed is voor haar tandjes, maar ik was in een heel klein stadje met een sprookjesachtig chocoladewinkeltje.

Dit was vast een teken van God, dat ik gerust een zakje kersenbonbons met echte kersen en pitten en steeltjes voor eigen consumptie aan mocht aanschaffen.

Op deze smakelijke versnapering van honderd gram pure chocola, alcohol en suiker, aangelengd met drie latte macchiato’s en aangestampt met een grote bak volle Griekse yoghurt met druiven, noten en cruesli waar “gezoet met honing” op het pak stond, maar waar ik me verder ook geen illusies maakte over de calorische waarde, schreef ik in drie uur een artikel over waarom yoga voor creatieve mensen keisaai is.

Dit tafereel was op zich al veelzeggend;
Deze creatieve “yogajuf” schreef de hele zaterdag aan flarden, aangevuurd door suiker, alcohol en caffeine. Uren die ongetwijfeld ook inzetbaar waren geweest voor yoga.
Bijvoorbeeld om eindelijk die Warrior Woman body te krijgen waar ik mezelf tot december voor had gegeven. Het was zeer de vraag in hoeverre mijn dijen ook reageerden op het schrijven van tweeduizend woorden.

En toch, toen die vraag kwam;
“Hoe gaat het met afvallen?”
Zei ik; “Heel goed!”

Later vroeg ik me af hoe het in vredesnaam mogelijk was dat ik alle vertrouwen had in mijn Warrior Woman transformatie terwijl er aan de buitenkant niets te zien was. Van mijn dagelijkse yogavideo’s (hét instrument waar ik op had ingezet voor een accountable, consistente yoga practice) kwam maar weinig terecht. Mijn eetpatroon was ongewijzigd. En zelfs in het dieetboek “The Gabriel Method” – wat volledig uitging van geestelijke oplossingen – was ik niet verder gekomen dan twee hoofdstukken. En die was ik alweer vergeten. Mijn gewicht was vermoedelijk ongewijzigd, maar dat wist ik niet zeker want ik had mijn weegschaal eruit gekeild. Dat had ik in elk geval in september bereikt.

Al met al nogal een magere score.

Zeker voor iemand die als doel had af te kicken van tien jaar schrijven, en zichzelf volledig opnieuw wilde uit vinden als atletische Warrior Woman. En toch bleef ik er ook on second take bij;
Het ging heel goed met afvallen.

Sterker nog, ik wist met absolute zekerheid dat mijn jeugdige nieuwe leven, met matching body, een done deal was!

Het was vergelijkbaar met toen ik mijn boeken publiceerde. In 2009 had ik mijn eerste manuscript af, en vanaf dat moment wilde ik het publiceren. In het begin was er nog wat tijdverlies doordat ik nog niet wist of ik een reguliere uitgever wilde, of het zelf wilde doen, maar dat heeft hooguit voor een jaar vertraging gezorgd. Daarna kwam er ieder jaar een manuscript bij, maar het publiceren gebeurde niet. In 2012 heb ik mijn eerste proefdruk besteld, toen dacht ik echt; “Nu ben ik dichtbij!”
Het in handen hebben van een echt tastbaar boek was een mijlpaal.
Maar er gebeurde niets.

Met dezelfde “snelheid” maakte ik één manuscript per jaar, en publiceerde ik er nul. Dat ging jarenlang zo door.
Tot ik in de zomer van 2016 iets “zag”, namelijk hoe de pagina’s van mijn nieuwe boek eruit moesten zien. 
Ik was op dat moment voor de zoveelste keer mijn manuscripten aan het redigeren, en op basis van mijn visie en met hulp van een aantal voorbeeldboeken uit mijn kast, paste ik het lettertype én de lay-out aan.
De zogenaamde “bladspiegel”.

Ik ontwikkelde een moderne stijl waarbij ik geen witregels gebruikte, maar wel gul was met regels op een nieuwe regel te laten beginnen. Met een spatie ervoor. Ook strooide ik met korte zinnetjes tussen de alinea’s door, die ook op een nieuwe regel stonden.

Zoiets dus.

Het manuscript veranderde voor mijn ogen van een tekstdocument naar een echt boek. En toen wist ik, nog zekerder dan al die jaren ervoor, dat de boeken gepubliceerd zouden worden. Het beeld, de visie van hoe mijn boeken eruit kwamen te zien was glashelder geworden.

En dat is wat er met het afvallen ook is gebeurd.

Ik ben naar een film geweest, Atomic Blonde, en die heeft me een heel duidelijk beeld gegeven om naar toe te werken. Inclusief welke tijdgeest (jaren 80 stijl, en een offline leven) daarbij hoort.

Ik ben naar een tentoonstelling over de jaren 80 in Den Bosch geweest, wat het beeld nog verder versterkte, en naar de film Mother! die ik heel slecht vond (als thriller of horrorfilm) maar die wel illustreerde dat schrijven/ creëren niet iets is wat een “uit” knop heeft.
Ook niet als je na tien jaar schrijven je oude lichaam terug wilt. Een schrijver blijft een schrijver.

Naast al deze uitjes, had ik dag en nacht een notebook bij me, en schreef ieder inzicht op dat me dichter bij de nieuwe versie van mezelf zou brengen. Ik schreef talloze blogposts, ontwikkelde twee nieuwe yogalessen, kreeg nieuwe ideeën voor wat ik in mijn membershipsprogram ga stoppen dit najaar.

En achtenveertig uur nadat ik de vraag “Hoe gaat het met afvallen” op een buitengewoon twijfelachtige manier naar waarheid had beantwoord, kreeg ik mijn “bladspiegel” voor mijn nieuwe leven.
Ineens zag ik het.

De Big Thing waardoor ik wist dat de overwinning me niet meer kon ontgaan;
dagelijks een uur self-practice yoga in mijn studio in de stad.

Dat klinkt misschien niet zo flitsend, maar ik heb in juni al een paar weken een dagelijkse practice in de studio gehad. Die is toen gecancelled omdat het twee uur per dag kostte en ik mijn boeken prioriteit wilde geven. En met effect, want ik heb onder mijn pseudoniem nu tien boeken gepubliceerd.

Maar nu wil ik juist weer meer yoga, meer lichaam, minder mind, en een uur yoga in de studio is alles wat ik nodig heb.
Bovendien heb ik dan direct mijn daglicht.
De dagen worden weer korter, en ik wil iedere dag minimaal een half uur buiten zijn. De reistijd overdag naar de studio zorgt daarvoor.

Ten tweede, vormt deze yoga mijn lichaam. In juni had ik direct extra spieren van dagelijks een uur yoga.

Ten derde, de mind.

Yoga is het perfecte moment mijn Warrior Body voor te stellen. En ik gebruik mijn yoga playlist, gebaseerd op de soundtrack van Atomic Blonde. Deze muziek zorgt dat ik een uur lang mijn nieuwe identiteit van binnenuit kan voelen.

Dus ja.

Het gaat heel goed met afvallen. Zolang je werkt aan je visie, je idee van iets, weet je dat je vooruitgang boekt en succes gegarandeerd is. En zelfs als je al weken niet zichtbaar aan je project hebt gewerkt, dan is het alleen een kwestie van vertrouwen hebben.

En achtenveertig uur wachten.

———

Facebook Suzanne Beenackers Schrijver

@SLBeenackers op Twitter

Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.  
De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.  

Beleef de 80s

Gepubliceerd op door Suzanne Beenackers
Gerry the Cat
15 september, 2017
 

Ik miste alleen Gerry the Cat!
Er lagen wel twee volgeplakte Avantgarde agenda’s uit midden jaren 80, toen Avantgarde twee jaar een lijn schoolspullen uitbracht die denk ik ook van Gerry the Cat waren.
Maar zeker weten doe ik t niet.

Zelf had ik een Avantgarde dagboek; een hard schrift, zwarte cover met een mooi opgemaakte vrouw en een vlinder erop, en de letters AvantGarde.
Een beetje zoals je nu YouTube schrijft, met zo’n hoofdletter in het midden.
Wat ik nu heel raar vind, maar in de jaren 80 keek ik er blijkbaar niet van op. VanOp.

Ik heb de poster van de bubbelblazende meisjes al in mijn tienertijd weggedaan, en ik kan nergens een nieuwe vinden.
En op de tentoonstelling De jaren 80, in het Noordbrabants Museum in Den Bosch was er tot mijn spijt ook geen air brush art te koop in de museumshop op het einde.
Het was sowieso geen tentoonstelling waarbij ze het er te dik bovenop hadden gelegd.
In tegenstelling tot wat ik een keer in real life tegenkwam. Want ik ben halverwege jaren 90 een keer in Oost Duitsland geweest. Ik kwam in een eenvoudig restaurant, waar je frietjes en hamburgers kon bestellen. Het eten was goed, maar het was vooral de setting die het helemaal afmaakte;
alles strak wit, van plastic, en met fel rode bankjes van kunstleer.

Er was een jukebox en er hingen ingelijste zwart wit posters van Elvis Presley en Marilyn Monroe. Het was de jaren 80 versie van een jaren 50 retro look, en ik heb mijn ogen uitgekeken.
Dat was het moment dat ik me voor het eerst realiseerde dat ik ze eigenlijk echt heel leuk had gevonden, de jaren 8o. Met zijn Coca-Cola dekbedden, Miami Vice, frisse Tommy Hilfigger achtige kleuren pallet (of de neon look)
En natuurlijk met de volgeplakte agenda’s.

Hoewel ik in de jaren 90 nog niet wist dat de scrapboek agenda’s een gedateerd fenomeen zouden blijken. Ik dacht gewoon dat ik er zelf uitgegroeid was, omdat ik inmiddels studeerde.

Degene die me aanraadde naar deze tentoonstelling te gaan, wilde me eigenlijk wijzen op het werk van de Japanse kunstenares Chiharu Shiota, dat net als de jaren 80 tentoonstelling nog t/m 15 oktober te zien is.
Maar ik had niet echt een klik bij lyrisch bedoelde beschrijving die ik in mijn hoofd vertaalde als “kamer volgehangen met rode suikerspin.”
Blijkbaar was mijn vrij onbewogen reactie zichtbaar, dus toen vertelde ze mij over de jaren 80 tentoonstelling. Met een Achterwerk in de Kast- kast waar je zelf je filmpjes kunt opnemen. Veel aandacht voor schoudervulling, de eerste computer, Doe Maar.
“Daar ga ik absoluut heen!” gilde ik.

Ze zei me dat ik dan toch ook echt even bij Chiharu Shiota moest gaan kijken. Dat ging eigenlijk vanzelf, want je komt vanzelf langs de ruimte met de rode suikerspin.
Ik heb er even ingekeken.
Maar ik heb t gevoel dat wie voor de Jaren 80 komt, voorgoed verloren is. Daar krijg je geen echte kunst meer in.

Doe mij maar Gerry the Cat.

———

Facebook Suzanne Beenackers Schrijver

@SLBeenackers op Twitter

Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.  
De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.  

Vast vasten of vrij vrijen?

Gepubliceerd op door Suzanne Beenackers

 

 

“After the show I really want to put more attention into sex in my life, so I should really look for it. If I put an advertisement like that do you think it will attract some guys?” *houdt foto ophoog waarop ze eruit ziet als een duivel* “Semi intellectual artist at the top of her career, looking for single male?” ~Marina Abramovic

23 februari, 2017 

Het zou het mooiste zijn als ik zei dat ik op Aswoensdag 2007 het boek De Witte Tijgerin had gekocht (en had gedateerd), en dat ik voor Pasen mijn eerste minnaar had. Dat is niet zo. Het werd mei. Maar al met al toch nog binnen drie maanden.
Want ik had het wel gedateerd.

De overeenkomst tussen Marina Abramovic en mij, is dat we ons allebei beseffen dat een goed seksleven niet aan komt waaien. Dat je heus niet, terwijl je jezelf gepassioneerd over de kop werkt, ineens oog in oog staat met een Abercrombie model die diep in je ogen kijkt terwijl hij net de details van het baarmoederlijk orgasme uitlegt. 
Doesn’t work that way. 

Net als verliefd worden is het vinden van een goede seksuele partner iets waar je open voor moet staan. In het geval van de vrouw uiteraard vrij plastisch, maar het geldt voor mannen en vrouwen.
Je moet zelf de beslissing hebben genomen dat jij dat avontuur aangaat, inclusief de kans gekwetst te worden of een inschattingsfout maakt en er zoals ze dat in Groningen zeggen:
“Heel wat achter weg komt.”

Want de kans dat je seksleven ineens zonder aanwijsbare reden in een vogelvlucht terecht komt, is net zo onwaarschijnlijk als de kans dat er een sporttas vol contant geld op je stoep staat, met een lief briefje van God erbij.

Ik schrijf het vanuit het oogpunt van een single, omdat Marina en ik dat zijn, maar ook als je een relatie hebt weet je waarschijnlijk dat wat vanzelf gaat is dat t uitblust.
Dat gaat vanzelf.
Al het andere is mensenwerk.

Ik ben Marina’s fascinerende documentaire The Artist is Present opnieuw aan het kijken op de NPO. Haar werkethos en uithoudingsvermogen zijn fenomenaal. Eén keer raden wat me inspireerde om ineens dagelijks YouTube video’s te posten? Maar ook voor mijn schrijven was ik grenzeloos. Minimaal twee inmiddels losbandige schrijvers heb ik horen zeggen dat ze juist als kluizenaars leefden toen ze hun debuut schreven.
Wat verklaart waarom zij beroemd zijn, en ik niet.
Maar wel een beter seksleven heb.

Wie zichzelf verliest in zijn werk, weet dat hij zijn seksleven op de tweede plaats komt.

Woensdag is het weer Aswoensdag, dat is het begin van de Katholieke Vasten. Tot Pasen eten de Katholieken dan minder, en op zondag mogen ze iets losser. Ik geloof één snoepje uit de trommel.
t Is dus niet zo dat je op zondag helemaal los mag.

Anyway, dat zijn veertig dagen en zes zondagen waarin ze minder eten, en geen suiker eten en niet drinken. Maar je kunt ook op je eigen manier Vasten, bijvoorbeeld door geen tv te kijken of geen social media te gebruiken.

Of door je veertig dagen helemaal te richten op het vinden van je nieuwe geliefde.

Hoewel je dat dus wel tot mei de kans moet geven dan.

———

Facebook Suzanne Beenackers Schrijver

@SLBeenackers op Twitter

Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.   De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.  

Richt de wereld in, wiede wiede naar je eigen zin

Gepubliceerd op door Suzanne Beenackers

22 februari, 2017

Iemand op Facebook deelde de uitslag van een VPRO test, waar je kon kijken welke rebel je was. Zij was punk, en was daar trots op. Al haar vrienden hadden de test ook gedaan. Die waren allemaal Socrates. Hoewel ik dol ben op testjes, twijfelde ik of dit iets voor mij was. Was ik überhaupt een rebel?

Mijn vriendinMarieke, over wie ik vorige week nog schreef, zegt altijd;
“Pluk leeft in zijn eigen bubbel.”
Wij praten niet normaal, want wij spelen al acht jaar dat we twee jongetjes zijn, Pluk en Zaza. Ik rebelleer dus eigenlijk nooit, want ik woon in mijn eigen bubbel.

Ik besloot het erop te wagen, en deed de test. Tot mijn onuitsprekelijke vreugde kwam er Pippi Langkous uit! Ik wist helemaal niet dat er een Pippi inzat. Ik had een tijdlijn vol Amsterdamse anarchisten en filosofen, dus dat een Nijmeegs Plukje hemzelf erin kon herkennen, dat was echt een verrassing voor hem.

Omdat ik tegen iedereen die het maar wilde horen, en ook degene die het niet wilde horen, riep dat ik Pippi was, en waarom, wees iemand mij erop dat er een self-help boek was over Pippi Langkous. Dit leek me supertof.
Maar helaas; het is niet meer verkrijgbaar. Het komt al uit 2006 is, en was blijkbaar geen bestseller.

Maar toen realiseerde ik me dat dat helemaal niet erg was. Ik wist zo ook wel hoe ik Pippi moest zijn. Toen ik klein was, leek ik ook echt op Pippi Langkous want ik heb een wipneusje, guitige oogjes en grote voortanden.

Aan het einde van de beschrijving van mijn persoonlijkheid vroeg de VPRO of ik ook een paard op kon tillen.

Dat heeft hij nog nooit gedaan, dus hij denkt dat hij dat wel kan.

———

Facebook Suzanne Beenackers Schrijver

@SLBeenackers op Twitter

Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.   De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.  

 

Wat je van Marina Abramovic kunt leren over een 24 urige werkweek (en waarom je die niet moet willen)

Gepubliceerd op door Suzanne Beenackers

21 februari, 2017

Marina Abramovic was al tientallen jaren een beroemde (en geduchte) performance kunstenaar, maar werd pas gelauwerd met superster status door haar tentoonstelling The Artist is Present (2010)
Alan Rickman, Sharon Stone, Isabella Rossellini en Lou Reed namen tegenover haar plaats in het MoMa.

Vergeleken met haar vroegere werk, waar ze de bezoekers haar naakte lichaam liet bewerken met messen, zwepen en er zelfs een geladen pistool lag, lijkt het op het oog minder controversieel wat ze nu doet. Maar niets is minder waar! Want niets is zo schaars geworden als aandacht, bewustzijn en to be present.
Zo heette de tentoonstelling ook; The Artist is Present.
Ook haar 2014 tentoonstelling in de Serpentine Galleries in London was een podium voor pure aandacht en bewustzijn.

Hoewel er in New York ten tijde van The Artist is Present, dus al rijen dik mensen op de hoogte waren van haar kwaliteiten, kwam de doorbraak bij het grote niet-kunst liefhebbende publiek (waar ik zelf ook toe behoor) door het YouTube filmpje met haar oud partner en geliefde Ulay tegenover haar.
Now here’s a bit of a story….

Na de breuk tussen Ulay en Marina, waarin Ulay altijd de rol had van curator en eindverantwoordelijke voor hun werk, vervolgde Marina haar pad als performance kunstenaar. Ze steekt niet onder stoelen of banken dat ze vindt dat Ulay sindsdien niets interessants meer heeft gedaan.
Ik geloof haar meteen.
Niet omdat ik me ook maar een minuut verdiept heb in zijn werk, maar omdat ik voel dat zij is getrouwd met haar werk. En hij niet.

Ik heb een documentaire gezien over haar waar ik me van herinner dat hij een andere vrouw in het vizier kreeg. En daar kinderen mee kreeg. Maar dat kan ik zo niet meer vinden.
Wat ik wel vind zijn interviews waaruit blijkt dat hij een idealist is, een anarchist zelfs, die het belangrijker vindt om onafhankelijk te zijn, dan om succesvol te zijn.
Hoe dan ook was dus zijn behoefte aan een normaal leven óf zijn behoefte onafhankelijk en anarchistisch te zijn, groter dan zijn behoefte zijn boodschap uit te dragen, een stabiel inkomen te realiseren of zijn werk onder de aandacht te brengen.
Want dan was hij nooit bij haar weggegaan.
Hij leeft nu hand-to-mouth; op grote voet als hij veel verdient. Op budget als de buikriem wordt aangesnoerd. Hij is daar ook trots op. Het niet kapitaliseren van succes is onderdeel van zijn anarchistische filosofie om onafhankelijk te zijn van “het systeem”.

Deze blogpost heet Wat je van Marina Abramovic kunt leren over een 24 urige werkweek. Dat ideaal heb ik namelijk maandenlang voorgespiegeld gekregen, toen ik me oriënteerde hoe ik mijn yogastudio en vaardigheden als docent online kon aanbieden. En ik heb het voor zoete koek geslikt, omdat het me logisch leek weinig te willen werken.
“And I run this multiple six figure business in only three days a week,” zei de coach dan om de kredietwaardigheid van haar methode te bewijzen. “Because at four my babies come home, and I want to hug and shower them with kisses.”

Ik had dan misschien geen kinderen maar een werkweek van 24 uur, dat leek me wel wat. En dan kijk ik wel aan wie ik die hugs and kisses geef.

Maar ik zat op de verkeerde weg. En niet zo n beetje ook.

Wat er niet klopt aan de 24 urige werkweek, is dat het nooit wat zal worden met je werk. Een 24 urige werkweek schreeuwt dat je prioriteiten ergens anders liggen, en dat je in zo weinig mogelijk tijd je geld wilt verdienen om die prioriteit te onderhouden. Je bent als het ware net als Ulay. Alleen in plaats van dat je je idealen verkiest boven je werk, verkies je je kinderen.

Not saying that’s a bad thing! Sterker nog, het lijkt me heerlijk om jouw kindje te zijn. Of jouw dressuur paard waar je iedere waking minute instopt. Of jouw atelier, waar je je iedere ochtend uren opsluit om te schilderen, voordat je “echte” werkdag begint. Hele goede keuze.

Maar als je écht een message hebt die naar buiten moet, als je écht doodgaat van binnen als je dat boek niet schrijft. Als je iedere cent of minuut die er vrij komt automatisch weer in je levenswerk wilt stoppen, dan zijn die 24 uur werktijd óf teveel óf te weinig.
Teveel, als het een overgangssituatie is, waarbij ik mag hopen dat je op een dag wel van je hobby je werk maakt.
En te weinig, als je werk al samenvalt met je message. Op het moment dat je boodschap, of je roeping samenvalt met je werk, gaat je werk door iedere natuurlijke grens van wat normaal is.

Zoals twee en een halve maand, zes dagen in de week, acht uur per dag, op een stoel zitten en mensen in de ogen staren.

———

Facebook Suzanne Beenackers Schrijver

@SLBeenackers op Twitter

Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.   De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.  

 

Wat een hoog sensitieve levensgenieter anders doet (behalve overgeven bij de term hoog sensitief)

Gepubliceerd op door Suzanne Beenackers

20 februari, 2017

We kwamen erachter in een les die al raar begonnen was. Iedereen had die dag iets ontregelends of ronduit traumatisch meegemaakt.
“Wist je dat hoog sensitiviteit ook autistische trekjes heeft?” zei iemand.
Basically ZOMAAR. Want het ging helemaal niet over hoog sensitiviteit.
Er waren wel twee aanwezigen die het Paay filmpje hadden gezien en daardoor aangeslagen waren. Misschien dat het daardoor kwam. Anyway, zo lag het onderwerp dus op tafel.
Hoog sensitiviteit.
Autisme.

Een paar maanden geleden had ik nog een email gestuurd aan mijn zusje die psycholoog is, omdat ik een artikel las over autisme bij vrouwen en dacht;
“OMG dat ben ik!!!!”
Met de nodige slagen om de arm zei mijn zusje dat ik niet autistisch was. Maar ze herkende wel het beeld. Ik wist niet in hoeverre dit geruststellend was.

Dus in die rare les bleek dat ik niet alleen zelf autistisch gedrag vertoonde, iets wat ik zelf inmiddels al had geduid als hoog sensitief. Ook bleken alle anderen in de les hoog sensitief óf autistisch te zijn.
“Ik had mijn studio beter voor autistische levensgenieters kunnen maken,” zei ik.
Hoewel dat blijkbaar niet nodig was, omdat deze vanzelf de enige waren die de weg naar mij wisten te vinden.
“Ik denk dat hoog sensitieve mensen sowieso meer van de yoga zijn,” zei degene die het onderwerp ter sprake had gebracht.
Dat klopt natuurlijk. Anders hadden we wel bij de voetbalvereniging gezeten. Of bij de motorclub die iedere maand boven onze studio clubavond houdt.

Misschien toch handig om even te vermelden dat de term hoog sensitief, net als het wonderlijke “Indigo kinderen”(??!!), geen enkele wetenschappelijke basis heeft. Mede omdat het aantal mensen dat zich erin herkent gewoon veel te groot is. “De hoog sensitieven zelf” (1 boek en honderdduizend YouTube filmpjes) hebben het al over;
“Het is heel zeldzaam. Het komt maar bij 20% voor.”
Zelfs als we dát door hun zelf gegeven getal aanhouden, dan nog is dat veel te hoog om specifiek te zijn.

Je kunt hoog sensitiviteit dus wel gebruiken als aanknopingspunt om je leven beter in te richten, maar bijzonder is het niet.
Twintig procent; Dat zijn hele volksstammen.

De reden dat ik me jaren heb “verzet” tegen de term hoog sensitief, is dat ik niet hou van alles wat ook maar enigszins riekt naar excuus briefjes om niet normaal aan het leven mee te hoeven doen.
Wat niet wil zeggen dat ik vind dat je normaal aan het leven mee moet doen. Juist niet!
Dat lijkt me bijzonder onverstandig.

Kijk hoeveel mensen grondig ongelukkig zijn en je ziet dat gewoon aan het leven meedoen zo ongeveer het domste is wat je kunt doen.  
Maar de crux is; je verantwoordelijkheid is groter dan uitvinden welke aandoening je hebt zodat je niet hoeft te functioneren in de maatschappij.
Ik ga nu vast weinig subtiel de boodschap van deze column naar je toeschreeuwen. Dus als je hoog sensitief bent moet je even je oren dichtdoen.
OWN WHO YOU ARE!!!

Door na te gaan waar je kracht ligt, waar je energie verliest, wat je uit jezelf doet en waar je met tien paarden naartoe getrokken moet worden, krijg je een veel scherper persoonlijkheidsprofiel dan jezelf verschuilen achter een generieke term.

Maar de meeste mensen hebben hier moeite mee. Om zonder doktersverklaring of andere permission slip, zichzelf te zijn. En er is maar één slag dat het vanzelf doet; de levensgenieter.

Een levensgenieter is een term waar nog niemand een boek over heeft geschreven, maar als ik dat zou doen, zou ik bewijs vinden dat 20% van de mensen het is. Een levensgenieter is te beschrijven als iemand die een duidelijk besef heeft van het verschil tussen genot en pijn. En ervoor zorgt dat het leven zoveel mogelijk het eerste is, en zo min mogelijk het laatste.
Een levensgenieter gaat dus niet naar feestjes, concerten, of kerstdiners met schoonmoeders, tenzij hij of zij daar genot aan beleeft.

Hoewel ik al tien jaar niet meer naar bruiloften ga, vijf jaar niet naar gewone feesten, en ook mijn verjaardag inmiddels in high-class 1-op-1 dates heb gegoten, maak ik nog wel eens een foutje.
Guns n Roses komt deze zomer naar Nijmegen en ik wilde daar naartoe maar ik had geen geld voor een VIP kaart; Het enige kaartje waar je op de dag zelf niet in een rij hoeft te staan, gegarandeerd in de Golden Cirle komt, en je nooit verloren voelt als je alleen wilt gaan.

Pas weken later realiseerde ik me dat ik er eigenlijk helemaal niet rouwig om was. Dat zelfs een VIP kaartje meer een soort Pavlov jaren negentig effect opriep, samen met tot vijf uur s ochtends in de Blauwe Engel zitten, dan dat ik er nou echt naar uitkeek om te gaan. Ik was klaar met concerten.

En daar heb ik helemaal geen permission slip voor nodig.

———

Facebook Suzanne Beenackers Schrijver

@SLBeenackers op Twitter

Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.   De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.  

Love M; ik hou van Madonna

Gepubliceerd op door Suzanne Beenackers

15 februari, 2017

In het kader van Valentijnsdag schrijf ik voor het M Yoga blog vier dagen over alles waar ik van hou dat begint met de letter M.
Aflevering 4 (slot); Madonna.

Misschien denk je dat het altijd dikke mik is geweest tussen Madonna en mij. Ik heb tenslotte de ideale leeftijd, aangezien ik in de pubertijd kwam in het jaar dat Madonna opkwam.
Maar dan vergeet je iets!
Madonna is namelijk niet altijd Madonna.
Schrikbarend analoog aan het beroemde Madonna-hoer complex uit de psychologie, zijn er namelijk twee Madonna’s.

De ene is de leuke Madonna. Dan heeft ze haar haar wild, is ze seksueel expliciet en voel je je bij iedere knipoog persoonlijk empowered to rule the world.

De andere is de getrouwde Madonna. Dan heeft ze haar haar netjes, schrijft ze kinderboeken en zingt ze liedjes waar je de kleutertjes blij mee maakt.

Van begin 1986 tot zomer 1990 was ze de nette Madonna.
Ik weet dat mensen haar 1989 Like a Prayer album (met onder meer Express Yourself) geweldig vonden, maar er stond op Cherish op; een lied waar het glazuur van je tanden spat, zo zoet.
Dus ik deed het er niet voor. Dansen met je spaghetti bandjes in de kerk, met brandende kruisen en een zwarte Jezus, was not going to make make up for Live to Tell, de 1986 ballad waarbij ze een jurk had die ze op de Veluwe nog mogen dragen.

Het was pas toen Madonna in 1990 haar zegetocht begon van Dick Tracey film, Blond Ambition Tour, In Bed With Madonna docu, Erotica Album én het boek SEX dat ik wist;
“She’s BACK!”
Niet dat ik haar muziek al kocht.
Dat kon ook niet want ik was in de tussenliggende jaren een hardrockertje geworden.

Maar in 1994 was mijn liefde voor Guns n Roses zo n beetje uitgewoed en vroeg (en kreeg) ik het album Bedtime Stories. En ik draaide het grijs. Daarna moesten we met z’n allen weer even onze adem inhouden tijdens het Evita tijdperk maar dit werd in 1998 ruimschoots beloond met haar definitieve geniale album Ray of Light.

Ook tijdens het Guy Ritchie tijdperk viel ik af en toe bijna van mijn geloof. Temeer daar ze in die tijd vaak samenwerkte met Amerikaanse producers die ik totaal niet trok. Als ze de Europese sound koos, dan beviel t mij beter.

Inmiddels is Madonna al weer jaren single, en komt wie aan Madonna komt aan mij. Ik snap ook niet dat ze geen self-help en inspiratieboeken schrijft, of geen online coachingsprogramma’s gaat verkopen because Man! Would they sell! 
Als er iemand empowering is, is zij het.

Dus als je mij binnenkort ziet, met mijn life-nailing yoga videobundel, en het Mindset programma waarmee je als solitaire vrouw de lifestyle creëert waarbij de mannen aan je voeten liggen, weet dan dat er maar één reden is dat ik dit doe;
Madonna zelf had helaas iets beters te doen.

———

Facebook Suzanne Beenackers Schrijver

@SLBeenackers op Twitter

Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.   De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.  

Love M; ik hou van Max

Gepubliceerd op door Suzanne Beenackers
Max vanmorgen op de bank in zijn ochtendslaapje. Ik heb hem niet wakker geknuffeld maar dat kostte wel heel veel zelfbeheersing.

14 februari, 2017

In het kader van Valentijnsdag schrijf ik voor het M Yoga blog vier dagen over alles waar ik van hou dat begint met de letter M.
Aflevering 3; Max.

Er zijn twee mogelijkheden. Ik ben er nog niet uit welke het is.

Mogelijkheid één; Max wordt iedere dag liever.
Hiervoor is bewijs. Want hoewel hij altijd aanhankelijk is geweest slaapt hij bijvoorbeeld sinds eind 2013 ónder de dekens. Lepeltje-lepeltje. En sinds vorig jaar geeft hij kusjes, waarbij hij met zijn uitstekende hoektand langs je mond schraapt.

Of, mogelijkheid twee; Max went niet.
Dat je iedere keer wel denkt dat je inmiddels weet hoe dat pluizige mannetje eruit ziet. En dat “piep” zeggen in plaats van “miauw” ook maar voor een bepaalde tijd charmant zal zijn. En je er toch iedere keer weer intrapt. Dat je hem iedere keer oppakt en zegt; “Oh jij bent echt té lief hè? En weten we ook waarom dat is? Nee dat weten we niet hè? Ik denk dat jouw vader en je moeder je zo hebben gemaakt. Maar wie zal het zeggen.”
Hoppa, daar ga je weer.
Max went niet.

Inmiddels heb ik Max’ gezondheid stabiel, zelfs zonder antibiotica op dit moment. Hij had een paar dagen zijn medicijnen uitgespuugd en toen heb ik er maar een weekje drugs vakantie van gemaakt. Dat doen ze bij mensen ook vaak. Daar deed hij t zo goed op, dat hij van de dokter op vakantie mag blijven. Weer met de medicijnen beginnen kan altijd nog.
“Het gaat erom dat hij een beetje lollig leven heeft.”

Eén keer in de twee dagen ofzo voelt Max zich zo goed dat hij spookjes gaat jagen. Dan stuitert hij door het huis en maakt rare geluiden. Soms doet hij dat midden in de nacht.

Dat is het allerlolligst.

———

Facebook Suzanne Beenackers Schrijver

@SLBeenackers op Twitter

Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.   De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.  

Love M; ik hou van Marieke

Gepubliceerd op door Suzanne Beenackers

13 februari, 2017

In het kader van Valentijnsdag schrijf ik voor het M Yoga blog vier dagen over alles waar ik van hou dat begint met de letter M.
Aflevering 2; Marieke

Sinds 2009 heb ik een beste vriendin. Niet een gewone beste vriendin, als in degene die je het vaakst ziet. Maar een béste vriendin zoals alleen kleine meisjes zich beste vriendinnen kunnen veroorloven. We hebben matching sleutelhangers met hartjes. We hebben een eigen taal. Onze eigen gewoontes. En ieder jaar vieren we de dag dat onze vriendschap begon. Dat heet Pluk en Zaza dag. Dat begon zo.

In 2009 had ik een cursist die vast zat met haar scriptie. Ik kende haar omdat we na de les wel eens iets gingen drinken, en ze leek me wel aardig. Toen zei ik: “Wil je anders bij mij komen werken? Ik moet zelf ook een boek afmaken. Dan kunnen we samen schrijven.”
Achteraf realiseerde ik me dat het helemaal verkeerd af had kunnen lopen. Misschien was Marieke wel heel vervelend. Of lustte ze niks. En dan zit je er wel mee in je huis. Maar daar dacht ik allemaal niet aan. En Marieke bleek heel leuk.

Ze at alles op dat ik haar voorzette.
“Ik lustte helemaal geen geitenkaas,” zei ze daar jaren later over. “Maar ik at t toch, en t was een hele lekkere tosti.”
Ze nam iedere dag iets lekkers mee voor ons. Dat heette dan prasaad. Prasaad is een Indiase term, voor gezegend voedsel. In tegenstelling tot mij, was Marieke wel reislustig en vaak in de ashram geweest. 
Prasaad is dus lekkers (meestal dadels enzo) dat bij een heilige dienst is geweest, en daarna wordt gegeten. Onze Bossche bollen en triple chocolate cookies waren onze prasaad.

Maar Westers gebak vergelijken met heilig voedsel was eigenlijk nog het normaalste aan onze relatie.

Toen Marieke een paar maanden bij mij was, vroeg mijn zusje:
“Maar wat voor relatie heb je nou precies met haar? Is het vriendschap, of ben je haar lerares?”
Ik vond dat een moeilijke vraag. Er was meer dan tien jaar leeftijdsverschil, en Marieke was heel bescheiden, dus ik was wel dominant in de relatie. Ik wist t antwoord niet.
“Het is gewoon net als Pluk en Zaza,” zei mijn zusje. “Daar is het ook niet duidelijk wat voor relatie ze hebben, maar ze hebben het wel goed samen.”
En vanaf die dag waren we Pluk en Zaza.

Zaza, het kakkerlakje uit Pluk van de Petteflet, was hoogbegaafd en bescheiden. En Pluk, het jongetje met het petje en de kraanwagen, was driftig en verzorgend. Vooral naar dieren. Het personage Zaza bleek ondanks die naam mannelijk. Dat vonden we heel raar, maar we wenden er snel aan. En Zaza begon over zichzelf te praten als “hij”. Toen kon Pluk niet achterblijven. De hele dag praatten Zaza en Pluk over hunzelf in de derde persoon en ze verzonnen nieuwe woorden zoals dankhemwel en weltrusthem. Ook hadden (en hebben) ze veel “scripted’ conversaties. Dus telkens terugkerende conversaties, waar ze allebei veel plezier aan beleven.

Dit is een conversatie die indertijd dagelijks langskwam;
s Ochtends zit Zaza aan zijn roze bureautje aan zijn scriptie te werken. Hij heeft Max de poes op schoot. Boven heeft Pluk net gedoucht, want hij is altijd nog vies als Zaza komt, en ze koffie drinken met prasaad.
“Zaza!” roept Pluk vanaf de overloop.
“Ja?” zeg Zaza.
“Pluk is schoon!”
“Is hij ook al aangekleed?” vraagt Zaza.
Het is even stil, alsof Pluk dit even na moet kijken.
“Nee! Hij is bloot!”
“Nou, kleed hemzelf maar snel aan dan.”
Pluk (geschrokken): “Ja!”

Inmiddels is Zaza bijna zo oud als Pluk, van toen ze elkaar leerden kennen. Zaza zijn scriptie is al lang af, en hij werkt nu op een echt kantoor en niet meer op een roze bureautje bij Pluk.

Maar ze hebben het nog steeds goed samen.

———

Facebook Suzanne Beenackers Schrijver

@SLBeenackers op Twitter

Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.   De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.  

Love M; ik hou van mannen

Gepubliceerd op door Suzanne Beenackers

12 februari, 2017

In het kader van Valentijnsdag schrijf ik voor het M Yoga blog vier dagen over alles waar ik van hou dat begint met de letter M.
Aflevering 1; Mannen.

Ik heb Elizabeth Gilbert onlangs horen zeggen dat ze het zo jammer vond dat ze niet al haar energie in haar eigen ontwikkeling had gestopt. Met name de pubertijd, toen haar hersentjes nog echte sponsjes waren en alles dat ze erin had gegooid, er voor t leven in was blijven zitten.
Achteraf gezien vond ze t zonde dat ze die tijd aan verliefdheden had besteed.

Toen ze er vorig najaar mee naar buiten kwam een lesbische relatie te hebben met haar beste vriendin, toen zag ik hier direct een verklaring voor de merkwaardige uitspraak over waar je in de pubertijd mee bezig moet zijn. Sterker nog: misschien als ze er wat meer mee bezig was geweest in haar pubertijd, dan was ze zich er misschien twee huwelijken eerder van bewust geweest dat haar seksualiteit niet binair was maar fluïde.

Zelf ben ik ervan overtuigd dat ik qua seks Straight as a doornail ben. Ik kan ook wel zoenen met vrouwen, en ik kijk alleen porno als t met Stoya is omdat zij mijn girl crush is, maar man, man, man!
Ik wil een MAN!

Wat kan mij het schelen of ik in de pubertijd Mandarijn had kunnen leren, of een schaakgenie had kunnen worden. Ik wilde lekker verliefd zijn, en dat we dan gingen zoenen, en dan snel van die idiote maagdelijkheid af die me enorm in de weg zat.
Dat duurde nog vrij lang (ik heb me daarentegen niet verveeld), maar het was voor mij wel duidelijk dat studie en carrière een Plan B waren. Voor de maanden waarin mijn prins, zijn hengst, en mijn seksuele nirvana weer eens keilang op zich lieten wachten.

Dat is eigenlijk nog steeds zo.

Mannen zijn makkelijk, luchtig, ze doen nergens moeilijk over, je kunt met ze lachen. Nou zal dat allemaal wel heel stereotype zijn, maar dan heb je ook nog die sterke mannelijke body, waar mijn lijf echt zeer enthousiast op kan reageren.
Daar wil ik echt wat mee. 
Daar zit een energie in die in de leer van de Witte Tijgerin “yang” wordt genoemd, en waar ik nu een heel boek over aan het schrijven ben. Maar je kunt ook zeggen, testosteron. Daar laaf ik me graag aan. 

Dat ik van mannen zo gelukkig word, heeft dus een pure fysieke oorzaak. Ik heb ook heel veel mannen met wie ik uitga, zodat ik dat even naast hun body mag zitten. Daar word ik blij van. En dan doen ze ook nog grapjes maken. What more could a girl want.

Overigens kan ik me bij de allesverterende liefde van Liz voor haar beste vriendin wél iets voorstellen. Ik heb al best vaak aan Marieke voorgesteld dat we moesten trouwen. Dat we geen seks hadden met elkaar leek me een verwaarloosbaar detail voor iemand waar je zoveel van houdt.

Maar Marieke vond dat toch geen reden om te trouwen.

En ik eigenlijk ook niet.

———

Facebook Suzanne Beenackers Schrijver

@SLBeenackers op Twitter

Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.   De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.