Afgelopen weekend vroeg iemand hoe het met mijn voornemen was om af te vallen. Dit was toen ik bekende dat ik voor het middaguur al een zakje ambachtelijke kersenbonbons (voor de niet kenner: daar zit sterke drank in) achterover had getikt.
Normaal heb ik zoiets niet in huis, want deze Warrior Woman in spé heeft het idee dat teveel suiker niet goed is voor haar tandjes, maar ik was in een heel klein stadje met een sprookjesachtig chocoladewinkeltje.
Dit was vast een teken van God, dat ik gerust een zakje kersenbonbons met echte kersen en pitten en steeltjes voor eigen consumptie aan mocht aanschaffen.
Op deze smakelijke versnapering van honderd gram pure chocola, alcohol en suiker, aangelengd met drie latte macchiato’s en aangestampt met een grote bak volle Griekse yoghurt met druiven, noten en cruesli waar “gezoet met honing” op het pak stond, maar waar ik me verder ook geen illusies maakte over de calorische waarde, schreef ik in drie uur een artikel over waarom yoga voor creatieve mensen keisaai is.
Dit tafereel was op zich al veelzeggend;
Deze creatieve “yogajuf” schreef de hele zaterdag aan flarden, aangevuurd door suiker, alcohol en caffeine. Uren die ongetwijfeld ook inzetbaar waren geweest voor yoga.
Bijvoorbeeld om eindelijk die Warrior Woman body te krijgen waar ik mezelf tot december voor had gegeven. Het was zeer de vraag in hoeverre mijn dijen ook reageerden op het schrijven van tweeduizend woorden.
En toch, toen die vraag kwam;
“Hoe gaat het met afvallen?”
Zei ik; “Heel goed!”
Later vroeg ik me af hoe het in vredesnaam mogelijk was dat ik alle vertrouwen had in mijn Warrior Woman transformatie terwijl er aan de buitenkant niets te zien was. Van mijn dagelijkse yogavideo’s (hét instrument waar ik op had ingezet voor een accountable, consistente yoga practice) kwam maar weinig terecht. Mijn eetpatroon was ongewijzigd. En zelfs in het dieetboek “The Gabriel Method” – wat volledig uitging van geestelijke oplossingen – was ik niet verder gekomen dan twee hoofdstukken. En die was ik alweer vergeten. Mijn gewicht was vermoedelijk ongewijzigd, maar dat wist ik niet zeker want ik had mijn weegschaal eruit gekeild. Dat had ik in elk geval in september bereikt.
Al met al nogal een magere score.
Zeker voor iemand die als doel had af te kicken van tien jaar schrijven, en zichzelf volledig opnieuw wilde uit vinden als atletische Warrior Woman. En toch bleef ik er ook on second take bij;
Het ging heel goed met afvallen.
Sterker nog, ik wist met absolute zekerheid dat mijn jeugdige nieuwe leven, met matching body, een done deal was!
Het was vergelijkbaar met toen ik mijn boeken publiceerde. In 2009 had ik mijn eerste manuscript af, en vanaf dat moment wilde ik het publiceren. In het begin was er nog wat tijdverlies doordat ik nog niet wist of ik een reguliere uitgever wilde, of het zelf wilde doen, maar dat heeft hooguit voor een jaar vertraging gezorgd. Daarna kwam er ieder jaar een manuscript bij, maar het publiceren gebeurde niet. In 2012 heb ik mijn eerste proefdruk besteld, toen dacht ik echt; “Nu ben ik dichtbij!”
Het in handen hebben van een echt tastbaar boek was een mijlpaal.
Maar er gebeurde niets.
Met dezelfde “snelheid” maakte ik één manuscript per jaar, en publiceerde ik er nul. Dat ging jarenlang zo door.
Tot ik in de zomer van 2016 iets “zag”, namelijk hoe de pagina’s van mijn nieuwe boek eruit moesten zien.
Ik was op dat moment voor de zoveelste keer mijn manuscripten aan het redigeren, en op basis van mijn visie en met hulp van een aantal voorbeeldboeken uit mijn kast, paste ik het lettertype én de lay-out aan.
De zogenaamde “bladspiegel”.
Ik ontwikkelde een moderne stijl waarbij ik geen witregels gebruikte, maar wel gul was met regels op een nieuwe regel te laten beginnen. Met een spatie ervoor. Ook strooide ik met korte zinnetjes tussen de alinea’s door, die ook op een nieuwe regel stonden.
Zoiets dus.
Het manuscript veranderde voor mijn ogen van een tekstdocument naar een echt boek. En toen wist ik, nog zekerder dan al die jaren ervoor, dat de boeken gepubliceerd zouden worden. Het beeld, de visie van hoe mijn boeken eruit kwamen te zien was glashelder geworden.
En dat is wat er met het afvallen ook is gebeurd.
Ik ben naar een film geweest, Atomic Blonde, en die heeft me een heel duidelijk beeld gegeven om naar toe te werken. Inclusief welke tijdgeest (jaren 80 stijl, en een offline leven) daarbij hoort.
Ik ben naar een tentoonstelling over de jaren 80 in Den Bosch geweest, wat het beeld nog verder versterkte, en naar de film Mother! die ik heel slecht vond (als thriller of horrorfilm) maar die wel illustreerde dat schrijven/ creëren niet iets is wat een “uit” knop heeft.
Ook niet als je na tien jaar schrijven je oude lichaam terug wilt. Een schrijver blijft een schrijver.
Naast al deze uitjes, had ik dag en nacht een notebook bij me, en schreef ieder inzicht op dat me dichter bij de nieuwe versie van mezelf zou brengen. Ik schreef talloze blogposts, ontwikkelde twee nieuwe yogalessen, kreeg nieuwe ideeën voor wat ik in mijn membershipsprogram ga stoppen dit najaar.
En achtenveertig uur nadat ik de vraag “Hoe gaat het met afvallen” op een buitengewoon twijfelachtige manier naar waarheid had beantwoord, kreeg ik mijn “bladspiegel” voor mijn nieuwe leven.
Ineens zag ik het.
De Big Thing waardoor ik wist dat de overwinning me niet meer kon ontgaan;
dagelijks een uur self-practice yoga in mijn studio in de stad.
Dat klinkt misschien niet zo flitsend, maar ik heb in juni al een paar weken een dagelijkse practice in de studio gehad. Die is toen gecancelled omdat het twee uur per dag kostte en ik mijn boeken prioriteit wilde geven. En met effect, want ik heb onder mijn pseudoniem nu tien boeken gepubliceerd.
Maar nu wil ik juist weer meer yoga, meer lichaam, minder mind, en een uur yoga in de studio is alles wat ik nodig heb.
Bovendien heb ik dan direct mijn daglicht.
De dagen worden weer korter, en ik wil iedere dag minimaal een half uur buiten zijn. De reistijd overdag naar de studio zorgt daarvoor.
Ten tweede, vormt deze yoga mijn lichaam. In juni had ik direct extra spieren van dagelijks een uur yoga.
Ten derde, de mind.
Yoga is het perfecte moment mijn Warrior Body voor te stellen. En ik gebruik mijn yoga playlist, gebaseerd op de soundtrack van Atomic Blonde. Deze muziek zorgt dat ik een uur lang mijn nieuwe identiteit van binnenuit kan voelen.
Dus ja.
Het gaat heel goed met afvallen. Zolang je werkt aan je visie, je idee van iets, weet je dat je vooruitgang boekt en succes gegarandeerd is. En zelfs als je al weken niet zichtbaar aan je project hebt gewerkt, dan is het alleen een kwestie van vertrouwen hebben.
En achtenveertig uur wachten.
———
Facebook Suzanne Beenackers Schrijver
Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat.
De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.
11 januari, 2019
Suzanne Beenackers Curated 