Ik miste alleen Gerry the Cat! Er lagen wel twee volgeplakte Avantgarde agenda’s uit midden jaren 80, toen Avantgarde twee jaar een lijn schoolspullen uitbracht die denk ik ook van Gerry the Cat waren. Maar zeker weten doe ik t niet.
Zelf had ik een Avantgarde dagboek; een hard schrift, zwarte cover met een mooi opgemaakte vrouw en een vlinder erop, en de letters AvantGarde. Een beetje zoals je nu YouTube schrijft, met zo’n hoofdletter in het midden. Wat ik nu heel raar vind, maar in de jaren 80 keek ik er blijkbaar niet van op. VanOp.
Ik heb de poster van de bubbelblazende meisjes al in mijn tienertijd weggedaan, en ik kan nergens een nieuwe vinden. En op de tentoonstelling De jaren 80, in het Noordbrabants Museum in Den Bosch was er tot mijn spijt ook geen air brush art te koop in de museumshop op het einde. Het was sowieso geen tentoonstelling waarbij ze het er te dik bovenop hadden gelegd. In tegenstelling tot wat ik een keer in real life tegenkwam. Want ik ben halverwege jaren 90 een keer in Oost Duitsland geweest. Ik kwam in een eenvoudig restaurant, waar je frietjes en hamburgers kon bestellen. Het eten was goed, maar het was vooral de setting die het helemaal afmaakte; alles strak wit, van plastic, en met fel rode bankjes van kunstleer.
Er was een jukebox en er hingen ingelijste zwart wit posters van Elvis Presley en Marilyn Monroe. Het was de jaren 80 versie van een jaren 50 retro look, en ik heb mijn ogen uitgekeken. Dat was het moment dat ik me voor het eerst realiseerde dat ik ze eigenlijk echt heel leuk had gevonden, de jaren 8o. Met zijn Coca-Cola dekbedden, Miami Vice, frisse Tommy Hilfigger achtige kleuren pallet (of de neon look) En natuurlijk met de volgeplakte agenda’s.
Hoewel ik in de jaren 90 nog niet wist dat de scrapboek agenda’s een gedateerd fenomeen zouden blijken. Ik dacht gewoon dat ik er zelf uitgegroeid was, omdat ik inmiddels studeerde.
Degene die me aanraadde naar deze tentoonstelling te gaan, wilde me eigenlijk wijzen op het werk van de Japanse kunstenares Chiharu Shiota, dat net als de jaren 80 tentoonstelling nog t/m 15 oktober te zien is. Maar ik had niet echt een klik bij lyrisch bedoelde beschrijving die ik in mijn hoofd vertaalde als “kamer volgehangen met rode suikerspin.” Blijkbaar was mijn vrij onbewogen reactie zichtbaar, dus toen vertelde ze mij over de jaren 80 tentoonstelling. Met een Achterwerk in de Kast- kast waar je zelf je filmpjes kunt opnemen. Veel aandacht voor schoudervulling, de eerste computer, Doe Maar. “Daar ga ik absoluut heen!” gilde ik.
Ze zei me dat ik dan toch ook echt even bij Chiharu Shiota moest gaan kijken. Dat ging eigenlijk vanzelf, want je komt vanzelf langs de ruimte met de rode suikerspin. Ik heb er even ingekeken. Maar ik heb t gevoel dat wie voor de Jaren 80 komt, voorgoed verloren is. Daar krijg je geen echte kunst meer in.
Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat. De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.
Ik weet zeker dat ik fan geworden ben van Bon Jovi, door Curry & Van Inkel.
Dat is nogal een boute uitspraak want in december 1986 werd Bon Jovi 24 uur per dag gedraaid op radio 3, maar toch weet ik zeker dat het You Give Love a Bad Name en Livin’ on A Prayer in combinatie met de vrijdagavond radioshow van Adam Curry en Jeroen van Inkel is geweest, waardoor die zaak voor 1 januari 1987 was beklonken.
Ik denk dat het kwam doordat het een moderne show was: Het had enerzijds het jonge honderige dat van oudsher aan Radio Veronica kleefde, dat lange tijd een piratenzender was geweest en vanaf een schip uitzond.
Later werden ze legit en gaven ze een lekker dikke televisiegids uit, full-color, die voor meisjes van 14 een soort poort naar een nieuw universum vertegenwoordigde.
Wij hadden overigens thuis de VPRO gids, maar dit terzijde.
Maar enerzijds had omroep Veronica, van wie Curry en van Inkel was, dus al dat jonge honden imago.
En daarnaast was het qua techniek zijn tijd ver vooruit.
Dat is volgens mij pas na 2010 echt goed geanalyseerd, dat de basis van Curry en van Inkel een Amerikaanse manier van radio maken was, waar ook speciale apparatuur voor nodig was, die in Europa nog niet eens te koop was toen.
Naast de moderne, Amerikaanse aanpak, die natuurlijk beter met Bon Jovi resoneert dan pak m beet, de gemiddelde AVRO/TROS show, gaf ook host Adam Curry iedere Amerikaanse artiest nog een flinke lik stars and stripes erbij, door de namen op z’n Amerikaans uit te spreken.
In die tijd was hij de enige die dat kon of deed. Curry was in Amerika opgegroeid.
Muhdonnah.
Vèn Hélen.
En natuurlijk:
Bahn Djovi.
Dus al was Bahn Djovi december 1986 zelfs bij AVRO/TROS te horen: Dat was niet waar het een blijvende indruk op me maakte.
Dat was op vrijdagavond tussen 19.00 en 22.00
You Give Love a Bad Name en Livin on a Prayer, stonden beide in de Top 40 vanaf december 1986. Gevolgd door Wanted Dead or Alive in mei 1987. Zeg maar net op het moment dat je dacht dat je van Bon Jovi af was.
De introductie van Bon Jovi in Nederland was dus een geavanceerde two-puncher, met in mei nog een klap na.
Niemand kon nog onder Bon Jovi uit.
En toch weet ik zeker dat dé blijvende “mark”, de kentering, en eigenlijk een Ontwaken waar menig yogi jaren voor op een berg moet zitten;
Dat die pas is gekomen toen ik hun bijbehorende album Slippery When Wet kreeg, in 1987.
Toen ik in 2018 voor het eerst weer naar Slippery ging luisteren, en ik de intro van Let It Rock hoorde – wat overigens pas decennia later duidelijk werd dat dit niet zozeer de intro van Let it Rock was maar een apart Bon Jovi nummer is, dat Pink Flamingos heet – toen was ik verbaasd over hoeveel seks David Bryan in Let it Rock (Pink Flamingos dus) uit een keyboard had weten te rammelen.
DAT was het moment dat Bon Jovi binnenkwam en nooit meer wegging.
Of ja, ze gingen wel weg, maar dat is een verhaal voor een andere keer.
Het had in elk geval niks met hen te maken.
Vandaag ben ik voor het eerst weer begonnen met yoga doen.
In het donker, met de cd die met Let it Rock zoveel impact maakte; Slippery When Wet
Het was heerlijk om yoga te doen, ik kan niet anders zeggen.
En of dit de eerste van de two-puncher was, de derde knock-out, of dat het vandaag al Pink Flamingo time was, en ik nu al solid zit voor de komende 33 jaar? Wie zal het zeggen.
Net als het geheim van Curry en van Inkel, Bon Jovi, en Let it Rock, zal ik dat waarschijnlijk pas over tientallen jaren kunnen duiden.
Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat. De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.
“After the show I really want to put more attention into sex in my life, so I should really look for it. If I put an advertisement like that do you think it will attract some guys?” *houdt foto ophoog waarop ze eruit ziet als een duivel* “Semi intellectual artist at the top of her career, looking for single male?” ~Marina Abramovic
23 februari, 2017
Het zou het mooiste zijn als ik zei dat ik op Aswoensdag 2007 het boek De Witte Tijgerin had gekocht (en had gedateerd), en dat ik voor Pasen mijn eerste minnaar had. Dat is niet zo. Het werd mei. Maar al met al toch nog binnen drie maanden. Want ik had het wel gedateerd.
De overeenkomst tussen Marina Abramovic en mij, is dat we ons allebei beseffen dat een goed seksleven niet aan komt waaien. Dat je heus niet, terwijl je jezelf gepassioneerd over de kop werkt, ineens oog in oog staat met een Abercrombie model die diep in je ogen kijkt terwijl hij net de details van het baarmoederlijk orgasme uitlegt. Doesn’t work that way.
Net als verliefd worden is het vinden van een goede seksuele partner iets waar je open voor moet staan. In het geval van de vrouw uiteraard vrij plastisch, maar het geldt voor mannen en vrouwen. Je moet zelf de beslissing hebben genomen dat jij dat avontuur aangaat, inclusief de kans gekwetst te worden of een inschattingsfout maakt en er zoals ze dat in Groningen zeggen: “Heel wat achter weg komt.”
Want de kans dat je seksleven ineens zonder aanwijsbare reden in een vogelvlucht terecht komt, is net zo onwaarschijnlijk als de kans dat er een sporttas vol contant geld op je stoep staat, met een lief briefje van God erbij.
Ik schrijf het vanuit het oogpunt van een single, omdat Marina en ik dat zijn, maar ook als je een relatie hebt weet je waarschijnlijk dat wat vanzelf gaat is dat t uitblust. Dat gaat vanzelf. Al het andere is mensenwerk.
Ik ben Marina’s fascinerende documentaire The Artist is Present opnieuw aan het kijken op de NPO. Haar werkethos en uithoudingsvermogen zijn fenomenaal. Eén keer raden wat me inspireerde om ineens dagelijks YouTube video’s te posten? Maar ook voor mijn schrijven was ik grenzeloos. Minimaal twee inmiddels losbandige schrijvers heb ik horen zeggen dat ze juist als kluizenaars leefden toen ze hun debuut schreven. Wat verklaart waarom zij beroemd zijn, en ik niet. Maar wel een beter seksleven heb.
Wie zichzelf verliest in zijn werk, weet dat hij zijn seksleven op de tweede plaats komt.
Woensdag is het weer Aswoensdag, dat is het begin van de Katholieke Vasten. Tot Pasen eten de Katholieken dan minder, en op zondag mogen ze iets losser. Ik geloof één snoepje uit de trommel. t Is dus niet zo dat je op zondag helemaal los mag.
Anyway, dat zijn veertig dagen en zes zondagen waarin ze minder eten, en geen suiker eten en niet drinken. Maar je kunt ook op je eigen manier Vasten, bijvoorbeeld door geen tv te kijken of geen social media te gebruiken.
Of door je veertig dagen helemaal te richten op het vinden van je nieuwe geliefde.
Hoewel je dat dus wel tot mei de kans moet geven dan.
Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat. De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.
Iemand op Facebook deelde de uitslag van eenVPRO test, waar je kon kijken welke rebel je was. Zij was punk, en was daar trots op. Al haar vrienden hadden de test ook gedaan. Die waren allemaal Socrates. Hoewel ik dol ben op testjes, twijfelde ik of dit iets voor mij was. Was ik überhaupt een rebel?
Mijn vriendinMarieke, over wie ik vorige week nog schreef, zegt altijd; “Pluk leeft in zijn eigen bubbel.” Wij praten niet normaal, want wij spelen al acht jaar dat we twee jongetjes zijn, Pluk en Zaza. Ik rebelleer dus eigenlijk nooit, want ik woon in mijn eigen bubbel.
Ik besloot het erop te wagen, en deed de test. Tot mijn onuitsprekelijke vreugde kwam er Pippi Langkous uit! Ik wist helemaal niet dat er een Pippi inzat. Ik had een tijdlijn vol Amsterdamse anarchisten en filosofen, dus dat een Nijmeegs Plukje hemzelf erin kon herkennen, dat was echt een verrassing voor hem.
Omdat ik tegen iedereen die het maar wilde horen, en ook degene die het niet wilde horen, riep dat ik Pippi was, en waarom, wees iemand mij erop dat er een self-help boek was over Pippi Langkous. Dit leek me supertof. Maar helaas; het is niet meer verkrijgbaar. Het komt al uit 2006 is, en was blijkbaar geen bestseller.
Maar toen realiseerde ik me dat dat helemaal niet erg was. Ik wist zo ook wel hoe ik Pippi moest zijn. Toen ik klein was, leek ik ook echt op Pippi Langkous want ik heb een wipneusje, guitige oogjes en grote voortanden.
Aan het einde van de beschrijving van mijn persoonlijkheid vroeg de VPRO of ik ook een paard op kon tillen.
Dat heeft hij nog nooit gedaan, dus hij denkt dat hij dat wel kan.
Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat. De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.
Marina Abramovic was al tientallen jaren een beroemde (en geduchte) performance kunstenaar, maar werd pas gelauwerd met superster status door haar tentoonstelling The Artist is Present (2010) Alan Rickman, Sharon Stone, Isabella Rossellini en Lou Reed namen tegenover haar plaats in het MoMa.
Vergeleken met haar vroegere werk, waar ze de bezoekers haar naakte lichaam liet bewerken met messen, zwepen en er zelfs een geladen pistool lag, lijkt het op het oog minder controversieel wat ze nu doet. Maar niets is minder waar! Want niets is zo schaars geworden als aandacht, bewustzijn en to be present. Zo heette de tentoonstelling ook; The Artist is Present. Ook haar 2014 tentoonstelling in de Serpentine Galleries in London was een podium voor pure aandacht en bewustzijn.
Hoewel er in New York ten tijde van The Artist is Present, dus al rijen dik mensen op de hoogte waren van haar kwaliteiten, kwam de doorbraak bij het grote niet-kunst liefhebbende publiek (waar ik zelf ook toe behoor) door het YouTube filmpje met haar oud partner en geliefde Ulay tegenover haar. Now here’s a bit of a story….
Na de breuk tussen Ulay en Marina, waarin Ulay altijd de rol had van curator en eindverantwoordelijke voor hun werk, vervolgde Marina haar pad als performance kunstenaar. Ze steekt niet onder stoelen of banken dat ze vindt dat Ulay sindsdien niets interessants meer heeft gedaan. Ik geloof haar meteen. Niet omdat ik me ook maar een minuut verdiept heb in zijn werk, maar omdat ik voel dat zij is getrouwd met haar werk. En hij niet.
Ik heb een documentaire gezien over haar waar ik me van herinner dat hij een andere vrouw in het vizier kreeg. En daar kinderen mee kreeg. Maar dat kan ik zo niet meer vinden. Wat ik wel vind zijn interviews waaruit blijkt dat hij een idealist is, een anarchist zelfs, die het belangrijker vindt om onafhankelijk te zijn, dan om succesvol te zijn. Hoe dan ook was dus zijn behoefte aan een normaal leven óf zijn behoefte onafhankelijk en anarchistisch te zijn, groter dan zijn behoefte zijn boodschap uit te dragen, een stabiel inkomen te realiseren of zijn werk onder de aandacht te brengen. Want dan was hij nooit bij haar weggegaan. Hij leeft nu hand-to-mouth; op grote voet als hij veel verdient. Op budget als de buikriem wordt aangesnoerd. Hij is daar ook trots op. Het niet kapitaliseren van succes is onderdeel van zijn anarchistische filosofie om onafhankelijk te zijn van “het systeem”.
Deze blogpost heet Wat je van Marina Abramovic kunt leren over een 24 urige werkweek. Dat ideaal heb ik namelijk maandenlang voorgespiegeld gekregen, toen ik me oriënteerde hoe ik mijn yogastudio en vaardigheden als docent online kon aanbieden. En ik heb het voor zoete koek geslikt, omdat het me logisch leek weinig te willen werken. “And I run this multiple six figure business in only three days a week,” zei de coach dan om de kredietwaardigheid van haar methode te bewijzen. “Because at four my babies come home, and I want to hug and shower them with kisses.”
Ik had dan misschien geen kinderen maar een werkweek van 24 uur, dat leek me wel wat. En dan kijk ik wel aan wie ik die hugs and kisses geef.
Maar ik zat op de verkeerde weg. En niet zo n beetje ook.
Wat er niet klopt aan de 24 urige werkweek, is dat het nooit wat zal worden met je werk. Een 24 urige werkweek schreeuwt dat je prioriteiten ergens anders liggen, en dat je in zo weinig mogelijk tijd je geld wilt verdienen om die prioriteit te onderhouden. Je bent als het ware net als Ulay. Alleen in plaats van dat je je idealen verkiest boven je werk, verkies je je kinderen.
Not saying that’s a bad thing! Sterker nog, het lijkt me heerlijk om jouw kindje te zijn. Of jouw dressuur paard waar je iedere waking minute instopt. Of jouw atelier, waar je je iedere ochtend uren opsluit om te schilderen, voordat je “echte” werkdag begint. Hele goede keuze.
Maar als je écht een message hebt die naar buiten moet, als je écht doodgaat van binnen als je dat boek niet schrijft. Als je iedere cent of minuut die er vrij komt automatisch weer in je levenswerk wilt stoppen, dan zijn die 24 uur werktijd óf teveel óf te weinig. Teveel, als het een overgangssituatie is, waarbij ik mag hopen dat je op een dag wel van je hobby je werk maakt. En te weinig, als je werk al samenvalt met je message. Op het moment dat je boodschap, of je roeping samenvalt met je werk, gaat je werk door iedere natuurlijke grens van wat normaal is.
Zoals twee en een halve maand, zes dagen in de week, acht uur per dag, op een stoel zitten en mensen in de ogen staren.
Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat. De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.
We kwamen erachter in een les die al raar begonnen was. Iedereen had die dag iets ontregelends of ronduit traumatisch meegemaakt. “Wist je dat hoog sensitiviteit ook autistische trekjes heeft?” zei iemand. Basically ZOMAAR. Want het ging helemaal niet over hoog sensitiviteit. Er waren wel twee aanwezigen die het Paay filmpje hadden gezien en daardoor aangeslagen waren. Misschien dat het daardoor kwam. Anyway, zo lag het onderwerp dus op tafel. Hoog sensitiviteit. Autisme.
Een paar maanden geleden had ik nog een email gestuurd aan mijn zusje die psycholoog is, omdat ik een artikel las over autisme bij vrouwen en dacht; “OMG dat ben ik!!!!” Met de nodige slagen om de arm zei mijn zusje dat ik niet autistisch was. Maar ze herkende wel het beeld. Ik wist niet in hoeverre dit geruststellend was.
Dus in die rare les bleek dat ik niet alleen zelf autistisch gedrag vertoonde, iets wat ik zelf inmiddels al had geduid als hoog sensitief. Ook bleken alle anderen in de les hoog sensitief óf autistisch te zijn. “Ik had mijn studio beter voor autistische levensgenieters kunnen maken,” zei ik. Hoewel dat blijkbaar niet nodig was, omdat deze vanzelf de enige waren die de weg naar mij wisten te vinden. “Ik denk dat hoog sensitieve mensen sowieso meer van de yoga zijn,” zei degene die het onderwerp ter sprake had gebracht. Dat klopt natuurlijk. Anders hadden we wel bij de voetbalvereniging gezeten. Of bij de motorclub die iedere maand boven onze studio clubavond houdt.
Misschien toch handig om even te vermelden dat de term hoog sensitief, net als het wonderlijke “Indigo kinderen”(??!!), geen enkele wetenschappelijke basis heeft. Mede omdat het aantal mensen dat zich erin herkent gewoon veel te groot is. “De hoog sensitieven zelf” (1 boek en honderdduizend YouTube filmpjes) hebben het al over; “Het is heel zeldzaam. Het komt maar bij 20% voor.” Zelfs als we dát door hun zelf gegeven getal aanhouden, dan nog is dat veel te hoog om specifiek te zijn.
Je kunt hoog sensitiviteit dus wel gebruiken als aanknopingspunt om je leven beter in te richten, maar bijzonder is het niet. Twintig procent; Dat zijn hele volksstammen.
De reden dat ik me jaren heb “verzet” tegen de term hoog sensitief, is dat ik niet hou van alles wat ook maar enigszins riekt naar excuus briefjes om niet normaal aan het leven mee te hoeven doen. Wat niet wil zeggen dat ik vind dat je normaal aan het leven mee moet doen. Juist niet! Dat lijkt me bijzonder onverstandig.
Kijk hoeveel mensen grondig ongelukkig zijn en je ziet dat gewoon aan het leven meedoen zo ongeveer het domste is wat je kunt doen. Maar de crux is; je verantwoordelijkheid is groter dan uitvinden welke aandoening je hebt zodat je niet hoeft te functioneren in de maatschappij. Ik ga nu vast weinig subtiel de boodschap van deze column naar je toeschreeuwen. Dus als je hoog sensitief bent moet je even je oren dichtdoen. OWN WHO YOU ARE!!!
Door na te gaan waar je kracht ligt, waar je energie verliest, wat je uit jezelf doet en waar je met tien paarden naartoe getrokken moet worden, krijg je een veel scherper persoonlijkheidsprofiel dan jezelf verschuilen achter een generieke term.
Maar de meeste mensen hebben hier moeite mee. Om zonder doktersverklaring of andere permission slip, zichzelf te zijn. En er is maar één slag dat het vanzelf doet; de levensgenieter.
Een levensgenieter is een term waar nog niemand een boek over heeft geschreven, maar als ik dat zou doen, zou ik bewijs vinden dat 20% van de mensen het is. Een levensgenieter is te beschrijven als iemand die een duidelijk besef heeft van het verschil tussen genot en pijn. En ervoor zorgt dat het leven zoveel mogelijk het eerste is, en zo min mogelijk het laatste. Een levensgenieter gaat dus niet naar feestjes, concerten, of kerstdiners met schoonmoeders, tenzij hij of zij daar genot aan beleeft.
Hoewel ik al tien jaar niet meer naar bruiloften ga, vijf jaar niet naar gewone feesten, en ook mijn verjaardag inmiddels in high-class 1-op-1 dates heb gegoten, maak ik nog wel eens een foutje. Guns n Roses komt deze zomer naar Nijmegen en ik wilde daar naartoe maar ik had geen geld voor een VIP kaart; Het enige kaartje waar je op de dag zelf niet in een rij hoeft te staan, gegarandeerd in de Golden Cirle komt, en je nooit verloren voelt als je alleen wilt gaan.
Pas weken later realiseerde ik me dat ik er eigenlijk helemaal niet rouwig om was. Dat zelfs een VIP kaartje meer een soort Pavlov jaren negentig effect opriep, samen met tot vijf uur s ochtends in de Blauwe Engel zitten, dan dat ik er nou echt naar uitkeek om te gaan. Ik was klaar met concerten.
En daar heb ik helemaal geen permission slip voor nodig.
Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat. De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.
In het kader van Valentijnsdag schrijf ik voor het M Yoga blog vier dagen over alles waar ik van hou dat begint met de letter M. Aflevering 4 (slot); Madonna.
Misschien denk je dat het altijd dikke mik is geweest tussen Madonna en mij. Ik heb tenslotte de ideale leeftijd, aangezien ik in de pubertijd kwam in het jaar dat Madonna opkwam. Maar dan vergeet je iets! Madonna is namelijk niet altijd Madonna. Schrikbarend analoog aan het beroemde Madonna-hoer complex uit de psychologie, zijn er namelijk twee Madonna’s.
De ene is de leuke Madonna. Dan heeft ze haar haar wild, is ze seksueel expliciet en voel je je bij iedere knipoog persoonlijk empowered to rule the world.
De andere is de getrouwde Madonna. Dan heeft ze haar haar netjes, schrijft ze kinderboeken en zingt ze liedjes waar je de kleutertjes blij mee maakt.
Van begin 1986 tot zomer 1990 was ze de nette Madonna. Ik weet dat mensen haar 1989 Like a Prayer album (met onder meer Express Yourself) geweldig vonden, maar er stond op Cherish op; een lied waar het glazuur van je tanden spat, zo zoet. Dus ik deed het er niet voor. Dansen met je spaghetti bandjes in de kerk, met brandende kruisen en een zwarte Jezus, was not going to make make up for Live to Tell, de 1986 ballad waarbij ze een jurk had die ze op de Veluwe nog mogen dragen.
Het was pas toen Madonna in 1990 haar zegetocht begon van Dick Tracey film, Blond Ambition Tour, In Bed With Madonna docu, Erotica Album én het boek SEX dat ik wist; “She’s BACK!” Niet dat ik haar muziek al kocht. Dat kon ook niet want ik was in de tussenliggende jaren een hardrockertje geworden.
Maar in 1994 was mijn liefde voor Guns n Roses zo n beetje uitgewoed en vroeg (en kreeg) ik het album Bedtime Stories. En ik draaide het grijs. Daarna moesten we met z’n allen weer even onze adem inhouden tijdens het Evita tijdperk maar dit werd in 1998 ruimschoots beloond met haar definitieve geniale album Ray of Light.
Ook tijdens het Guy Ritchie tijdperk viel ik af en toe bijna van mijn geloof. Temeer daar ze in die tijd vaak samenwerkte met Amerikaanse producers die ik totaal niet trok. Als ze de Europese sound koos, dan beviel t mij beter.
Inmiddels is Madonna al weer jaren single, en komt wie aan Madonna komt aan mij. Ik snap ook niet dat ze geen self-help en inspiratieboeken schrijft, of geen online coachingsprogramma’s gaat verkopen because Man! Would they sell! Als er iemand empowering is, is zij het.
Dus als je mij binnenkort ziet, met mijn life-nailing yoga videobundel, en het Mindset programma waarmee je als solitaire vrouw de lifestyle creëert waarbij de mannen aan je voeten liggen, weet dan dat er maar één reden is dat ik dit doe; Madonna zelf had helaas iets beters te doen.
Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat. De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.
Max vanmorgen op de bank in zijn ochtendslaapje. Ik heb hem niet wakker geknuffeld maar dat kostte wel heel veel zelfbeheersing.
14 februari, 2017
In het kader van Valentijnsdag schrijf ik voor het M Yoga blog vier dagen over alles waar ik van hou dat begint met de letter M. Aflevering 3; Max.
Er zijn twee mogelijkheden. Ik ben er nog niet uit welke het is.
Mogelijkheid één; Max wordt iedere dag liever. Hiervoor is bewijs. Want hoewel hij altijd aanhankelijk is geweest slaapt hij bijvoorbeeld sinds eind 2013 ónder de dekens. Lepeltje-lepeltje. En sinds vorig jaar geeft hij kusjes, waarbij hij met zijn uitstekende hoektand langs je mond schraapt.
Of, mogelijkheid twee; Max went niet. Dat je iedere keer wel denkt dat je inmiddels weet hoe dat pluizige mannetje eruit ziet. En dat “piep” zeggen in plaats van “miauw” ook maar voor een bepaalde tijd charmant zal zijn. En je er toch iedere keer weer intrapt. Dat je hem iedere keer oppakt en zegt; “Oh jij bent echt té lief hè? En weten we ook waarom dat is? Nee dat weten we niet hè? Ik denk dat jouw vader en je moeder je zo hebben gemaakt. Maar wie zal het zeggen.” Hoppa, daar ga je weer. Max went niet.
Inmiddels heb ik Max’ gezondheid stabiel, zelfs zonder antibiotica op dit moment. Hij had een paar dagen zijn medicijnen uitgespuugd en toen heb ik er maar een weekje drugs vakantie van gemaakt. Dat doen ze bij mensen ook vaak. Daar deed hij t zo goed op, dat hij van de dokter op vakantie mag blijven. Weer met de medicijnen beginnen kan altijd nog. “Het gaat erom dat hij een beetje lollig leven heeft.”
Eén keer in de twee dagen ofzo voelt Max zich zo goed dat hij spookjes gaat jagen. Dan stuitert hij door het huis en maakt rare geluiden. Soms doet hij dat midden in de nacht.
Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat. De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.
Love of my life, you’ve hurt me You’ve broken my heart and now you leave me Love of my life, can’t you see? Bring it back, bring it back Don’t take it away from me, because you don’t know What it means to me
Love of my life – Queen.
Inmiddels deed ik al zo lang geen yoga meer, dat ik mezelf “yoga-vrij” kon noemen. Toch wist ik dat het niet definitief was. Het stoppen met lesgeven naar alle waarschijnlijkheid wel. Mijn kracht ligt heel ergens anders: In het laten zien wat ik doe. De keuzes, de struggles, de visie. De grenzen, de compromisloosheid, maar ook de eindeloze mogelijkheden van wat je misschien “yoga” zou kunnen noemen.
Als ik erop terugkijk dan zie ik waar ik fout ben gegaan, of in elk geval een pad in ben geslagen waardoor ik vijftien jaar een beroep heb gehad dat niet “iets met mijn studie” was. Wat een pré was. Maar waardoor ik wel mijn eigen yoga ben kwijtgeraakt.
Het eerste aanknopingspunt voor het terugvinden van yoga, waren dan ook de jaren vóór ik een docentenopleiding deed. Ik was begonnen met yoga omdat Madonna dat heel cool had gemaakt. En ook toen ik in Groningen helemaal geen Ashtanga yoga kon vinden (wat zij deed), en uitkwam bij hatha yoga (wat ik als kind stom had gevonden) toen kon ik daar nog steeds prima mee uit de voeten. Ik oefende iedere dag thuis op basis van oefeningen die we in de les hadden gedaan. En ik huurde boeken bij de bieb. En het yogaboekje van mijn moeder.
In theorie kwam ik wel in aanraking met hoe yoga “hoorde”, maar ik volgde maar 1 yogales in de week en bij een juf die ik heel leuk vond. Haar energie sloot heel goed aan bij mijn idee van yoga. En dat was voor mij het belangrijkste.
De juffen die ik daarna kreeg (mijne verhuisde) pasten helemaal niet meer zo goed bij me, maar ze zaten mijn eigen invulling van yoga ook niet in weg. Achteraf kan ik zeggen dat ik drie jaar in mijn zelfgemaakte yogabubbel heb gewoond. En dat ik die ergens along the way ben kwijtgeraakt.
Mijn analyse van deze beginperiode 1998-2001 was voor mij belangrijk om te beseffen dat ik terug moest gaan naar die tijd. Hier lag de sleutel. Maar helaas sloeg de vlam niet in de pan. Ook de wetenschap dat ik eind jaren 90 helemaal door het dolle heen zou zijn geweest als ze toen dat brede aanbod van yoga op YouTube hadden gehad! En dat Asthanga yoga daar gewoon te vinden is. Zelfs dat kon me allemaal nog niet motiveren te gaan oefenen. Het bleef stil op de yogamat.
Maar inmiddels ben ik nog verder teruggegaan in de tijd, en daar heb ik mijn mojo gevonden. Ik ben naar de jaren 80 gegaan; mijn middelbare schooltijd met Bon Jovi, Curry en van Inkel, de Club, en de art van Gerry the Cat. Zie poster van de bellenblazende vrouwen.
Een paar jaar geleden organiseerde het Noordbrabants museum in Den Bosch een jaren 80 tentoonstelling en ik vond het geweldig. Ik heb toen mijn fascinatie opgepakt.
Andere belangrijke ijkpunten waren de film Atomic Blonde uit 2017 die zich afspeelt in 1989 en de film Bohemian Rhapsody over Queen, die nog steeds draait en die ik inmiddels 9 keer gezien heb. Misschien heeft die 9e keer uiteindelijk wel de magic trick gedaan. Want ik ben er!
Ik kijk Bon Jovi documentaires op YouTube, en luister Curry en van Inkel. Ik heb een yogadagboek gemaakt met de bellenblazende airbrush van Gerry de Cat. Ik draag veel wit met fel rood of blauw. Of met zwart. Ik heb glanzend witte DocMartens achtige boots gekocht en Freddie Mercury’s pilotenbril. Al met al is het januari 2019 en ik zie eruit alsof ik zo van de pagina van de Club ben gewandeld. En zo doe ik yoga. Dit is mijn idee van yoga.
Mijn idee van mezelf en hoe ik mijn leven inricht. Dus stel ik me voor dat ik als 16 jarige s avonds yoga doe, op mijn zoldertje. Ik ben begonnen met de Yoga with Adriene 30 Day Yoga Challenge editie 2019. Maar als je eenmaal jouw idee van yoga hebt gevonden, kun je iedere yoga doen, en iedere les volgen, bij iedere docent. Wat je maar wilt! Zolang je idee van yoga er maar is – Big Picture. Dan zou je in theorie zelfs alsnog een yogaopleiding kunnen doen.
Zolang maar duidelijk is wie de Love of Your Life is.
Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat. De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.
Dit was hoe ik dacht dat 1 januari zou verlopen; Ik zou uitgerust en highly excited wakker worden in dit frisse nieuwe jaar. Ontbijtje erbij, en dan een mooie wandeling maken in de verse sneeuw en het eerste dier dat ik zou zien zou mijn totemdier worden van 2018. Misschien was het wel een vos!
Deze inspirerende manier van het jaar beginnen had ik niet van mezelf, maar van Elizabeth Gilbert. Jaren geleden schreef zij een blogpost over dat 1 januari haar favoriete dag van het jaar was, omdat ze het gevoel kreeg dat ze van God een nieuw jaar kreeg en ze bijna wilde gniffelen; “Did you see what I did with the last one?!” Eén januari was licht en vreugdevol.
Nu hoe het echt ging.
Ik werd blij en fris wakker. Dit was het enige agendapunt dat volgens plan verliep. Vervolgens werd ik indringend aangekeken door mijn totemdier van 2005 tot heden, Max, dat ik op moest staan om acht uur gegaarde kip op zijn schoteltje te leggen. Ik ging met een ontbijtje aan mijn roze bureautje zitten en begon aan mijn ideale dagplanning voor 2018. De dingen die ik iedere dag wilde doen, om van 2018 een topjaar te maken. Onder andere twee uur yoga per dag. Dat was eerst nog één uur; een challenge die ik was begonnen nadat ik Star Wars deel 8 The Last Jedi had gezien. Maar afgelopen weekend had ik deze film voor de tweede keer gezien, en daar had ik zoveel inspiratie van gekregen dat ik niet één maar twee uur yoga per dag wilde doen. En ik was nóg verliefder geworden op Kylo Ren; De slechterik, die in deel 7 zijn zwarte helmmasker afzet, zodat we allemaal kunnen zien dat hij eigenlijk de prins uit Sneeuwwitje is. Met een mooie kop met zwart golvend haar. Nou, en als ik jou dan vertel dat dit de eerste Star Wars trilogie is die onder de vlag van Disney is gemaakt, dan weet jij wel hoe laat t is. Kylo Ren wordt de held. En wij allemaal verliefd.
Hieronder het filmpje van deze masker-afneem-scene uit deel 7 (uit 2015). Let ook vooral op de “kan-mijn-ogen-niet-van-je-afhouden”- blik van meisjes Jedi Rey, die op dat moment vastgeketend op een ondervragingsbank ligt. Een situatie waarin je normaal gesproken niet bepaald ontvankelijk bent voor mannelijk schoon.
Ik maakte mijn dagelijkse planning, inclusief de reeds genoemde twee uur yoga en anderhalf uur schrijven, en plakte hem in mijn nieuwe dagboek voor 2018. Ondertussen keek ik back-to-back YouTube video’s van Adam Driver, de acteur die Kylo Ren speelt. En ik begon een lijstje met films van Adam Driver in mijn dagboek, zodat ik de komende maanden een mooi overzicht zou krijgen van alles waar hij inzat. Dan kon ik ze kijken op het videokanaal van Tele2, of de dvd kopen.
Vervolgens ging ik mijn tekst/ naam op mijn telefoon veranderen. Dat is een regeltje van een paar tientallen tekens, dat op het vergrendelscherm staat. Inmiddels was er een update geweest dus het kostte me drie Google searches en 45 minuten voor ik deze regel had veranderd in de lengte en geboortedatum van Adam Driver (de acteur die Kylo Ren speelt). Daarna ging ik plaatjes zoeken van hem.
Dit kwam heel precies! Ik wist dat als je plaatjes van ongeïnteresseerde mannen/ modellen op je vision board plakt, je ook ongeïnteresseerde mannen in je echte leven krijgt. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Ik wilde in 2018 een prachtige jonge god ontmoeten van één meter negenentachtig met zwart golvend haar die me op zou vangen als ik flauwviel en me dan als een bruid naar bed zou dragen. Waar hij me misschien wel of misschien niet zou vastbinden, daar was ik nog niet over uit maar dat waren details.
Eerst had ik foto’s nodig van een Adam Driver die stond te popelen om zich in mijn leven te storten.
Voor de achtergrond van mijn telefoon vond ik een plaatje waar hij een blondine zoent. Het was geen erg duidelijk shot, maar het kwam uit een vreemd opwindende en ook grappige zoenscene van de film What if, waarin Adam Driver ontbijt met Harry Potter. Voor in mijn dagboek vond ik een mooi shot waarin hij heel lief lacht. Dat printte ik, knipte het op A5 formaat, wat de afmeting was van mijn dagboek, en ik Pritte het erin. Ondertussen was het vier uur.
De zonnige dag had plaats gemaakt voor miezer, en het begon al donker te worden. Ik had helemaal geen zin meer in wandelen, en eigenlijk ook niet in yoga, en eigenlijk ook niet in schrijven. Ik ging eens even kijken of mama misschien vrij was om iets leuks met mij, of voor mij, te doen. Dat was zo.
Mama bood aan voor mij te koken en ik zei: “Ik moet wel eerst yoga doen. Ik kom om half zeven ok?” Terwijl zij stond te koken voor mij, stond ik heerlijk yoga te doen. Daarna kon ik praktisch zo aan tafel! Nog een klein ritje op de fiets.
Aan het diner zei ik tegen mama dat 1 januari helemaal anders was gelopen dan ik had gedacht. Ik was er helemaal niet aan toegekomen “iets met daglicht” te doen, en nu had ik ook geen totemdier. Behalve Max dan.
“En net op de fiets ben ik ook niks tegengekomen. Ik had een paraplu en t was donker en ik lette ook niet op.” Misschien zijn de vossen wel met bosjes voor mijn fiets langs geschoten.
Ik vertelde mama dat ik de hele dag met mijn notebooks had gespeeld en plaatjes van Adam Driver had geplakt, en eindeloos veel Adam Driver interviews, behind de scenes, featurettes, en losse scenes had gekeken uit films en series waar ik verder geen flauw benul van had wat t verhaal was. Maar dat maakte niks uit. En dat ik zo gelukkig was dat ik zo verliefd was, omdat somehow dit nieuwe idool dat me op de valreep van 2017 nog in de schoot was geworpen, er wel voor zorgde dat mijn hele leven ineens geweldig was geworden.
Ik deed waanzinnig veel yoga. Ik was niet meer verslaafd aan schrijven. Ik was niet meer behoeftig voor contact met mijn geheime minnaar, die zich dagen of weken kon hullen in bijna-stiltes en dateloze intermezzo’s.
Dit nieuwe idool was in principe het beste wat me in jaren was overkomen, behalve dan dat ik nu op 1 januari vergeten was naar buiten te gaan om mijn totemdier te ontmoeten en in plaats daarvan waanzinnig veel op YouTube had rondgedwaald, en schaamteloos een nieuwe verslaving had, namelijk Adam Driver.
Maar achteraf denk ik dat t misschien wel niet zo erg is. Want daglicht en natuur? Dat is helemaal niet mijn ding. Ik kan dagen zonder. In tegenstelling tot normale mensen, zoals bijvoorbeeld Elizabeth Gilbert. Ik ben meer van de duisternis, de erotica, de fantasie. Ik ben een expert op het gebied van mooie mannen en aanbidding.
Ik heb helemaal geen vos nodig. Ik zou niet eens weten wat je daarmee moet, met een totemdier. Maar met Adam Driver? Hij, is mijn totemprins.
Suzanne Beenackers Curated is actueel en eerder gepubliceerd materiaal dat niet meer online staat. De subscribe button staat op de pagina, waarschijnlijk rechtsboven.
21 februari, 2017
20 februari, 2017
15 februari, 2017
11 januari, 2019
1 januari, 2018
Suzanne Beenackers Curated 